Going Aeneas in SA

Awe!
Wat vliegt de tijd hier toch, niet te geloven! Alweer zo goed al een maand voorbij, best wel beangstigend eigenlijk. Ik denk dat ik nu in de fase van mijn uitwisselingsproject zit waar ik me bijna meer Zuid-Afrikaans voel dan Belgisch. Ik vertoon alvast enkele prangede kenmerken die ze hier toeschrijven aan de typische afrikaanse boereseuns (boerenzonen). De lengte van mijn shorts is drastisch verkort naar net geen hotpants, biltong is een verslaving geworden, rugby een grote liefde en de gedachte van wat 'choppies op die braai' doet me watertanden! Oja!
Er is natuurlijk weer vanalles gebeurd de laatste tijd, zo ben ik door een verkoolde vlakte getrokken en om dan vervolgens af te dalen in Die Hel, waar ik een duik heb genomen in het lonkende, donkere water...! Ik zal het maar vlug even uitleggen, voor je denkt dat ik mezelf met onze favoriete 'Romeinse' voorvader Aeneas vergelijk. Na een mooie dag vol zon en school kreeg ik te horen van tannie Johannie dat ik in de 'naweek' (weekend) met iemand van de Democratic Aliance mocht gaan stappen in de bergen op iets meer dan een uurtje rijden van Stellenbosch. Een uurtje rijden is hier trouwens ons equivalent van even naar de bakker stappen. Maar goed, gepakt en gezakt mocht ik vrijdag wat vroeger vertrekken van school om me bij mijn reisgezellen te mogen vervoegen. Tannie Johannie zei me dat meneer Andricus (de man van de DA) me zou komen oppikken aan het gemeentehuis en naar goede Afrikaanse gewoonte werd er niet echt gesproken over het uur dat ik daar ging worden opgepikt. Een kwartiertje werd al snel een halfuurtje maar ook hier vloog de tijd, want ik werd vergezeld door een zwerver die met mij een praatje kwam slaan. Mijn reflex was meteen: "I don't have money, I don't have food for you man, sorry". Waarop die man dan gewoon gezellig naast mij kwam zitten en begon te praten over zijn leven. Blijkbaar had hij rechten gestudeerd en was hij een accountant geweest voor een groot bedrijf. MAAR hij had 65.000 euro witgewassen en moest vluchten naar Europa. Daar meende hij in Frankrijk, Duitsland en Ierland te hebben gewoon. Spannend was het alvast en de tijd ging er ook sneller op vooruit. Om een of andere vreemde reden is hij dan teruggekeerd naar Zuid-Afrika en is hij beginnen zwerven. Mooi verhaal wel, je zou het nog in een detective kunnen gieten. Ik had wel medelijden met die man, al heb ik hem niets gegeven, dat zou toch niets hebben opgelost. De reuk van verfverdunners hing rond hen en dat is iets dat ze hier drinken als een soort van alcohol. Hoe dan ook, met die gedachte in het achterhoofd kwam mijn lift opdagen en kon mijn avontuur in de Hel beginnen.
Nadat mnr. Andricus me kwam ophalen reden we naar een gemeenschappelijk punt waar we hadden afgesproken met de rest van de 'stappers'. Het bleek al snel duidelijk dat mijn gastheer goed bekend was met Dilbeek (mijn thuisgemeente voor jullie verwegvrieden). Hij maakte deel uit van de eerste delegatie die bij ons werd ontvangen als deel van de twinning tussen Stellenbosch-Franschhoek en Dilbeek. Eens allemaal samen reden we dan richting Die Hel, ik kan je echt niet vertellen waar het juist ligt want ik wist toen niet eens waar we naartoe gingen, dat geeft dan wel een maximaal gevoel van avontuur! Plots rijden we stijl de bergen in en verandert het landschap drastisch, ook valt mijn gsm-ontvangst weg. Dit zou blijkbaar ook een soort van 'back to nature'-trip worden zo blijkt. Na wat gewobbel op onverharde wegen parkeerden we dicht bij de rangerpost en de staptocht kon beginnen! De eerste wandeltocht was redelijk kort, maar intensief nevertheless. Het was wandelen in puur natuur, veel rotsen en geen weg. Een beetje zoals in het koninkrijk Rohan vanuit de boeken van Tolkien (die blijkbaar hier ook gezeten heeft). Eens aangekomen bij de kampplek stond me een nieuwe maar eigenlijk prachtige verrassing te wachten: de afwezigheid van tenten of enig ander soort onderdak... slapen onder de sterren. Hoera! Maar dat was niet het enige dat me verraste, we sliepen naast een riviertje waarin je kon zwemmen en van drinken! Nog nooit heeft water me zo goed gesmaakt, je dronk natuurlijk wel van verder de stroom op dan waar je zwom. Ik blijk ook de jongste persoon te zijn van het hele gezelschap, maar erg vind ik het niet. De sfeer is gezellig, het eten is lekker en de mensen zijn naar typisch Afrikaanse gewoonte erg vriendelijk. Het praten gaat nog even door en dan is het bedtijd. Ik denk niet dat ik je accuraat kan vertellen wat voor een sensatie het was om daar te slapen. Muisstil, rustig. Met het zakken van de zon stelt zich een immense zee van sterren bloot. Je kan je niet behelpen van je in te beelden hoe klein de mensheid wel niet is. Wat kan ik zeggen, een mens filosofeert zo af en toe wel eens! Goed verzonken in gedachten hoor ik plots geritsel bij een van onze zakken. Ik staar in de mooi belichte nacht en zie een kleine gedaante rotzooien met een zakje eten. Mijn eerste reactie was: oei, bavianen. Dat kan wel een probleem wezen. Gelukkig was ik onjuist en was het een kleiner, schuwer soort kat-aapje dat zich in het verloop van de nacht nog meerdere keren heeft laten zien in de hoop hier of daar wat eten te kunnen scharrelen. Sorry kat-aapje, dat is ons eten. Met de hele kosmos-aap-ervaring vers in het geheugen liet de zon zich zien en werd het tijd voor de 'main activity of the day', stevig wandelen! Ditmaal was het een stevige mars van zo'n dertien kilometer door heuvels, bergen en losliggend gesteente. Je voelt je als het ware als de ontdekkingsreiziger Stanley, want nergens zijn er mensen te bespeuren. Erg veel tijdsbesef heb je niet als je zo lang wandelt zo blijkt, maar het was wel aangenaam en je kan eens goed je gedachten laten gaan. Heerlijk. Toch kwam onze tweede slaapplek -ditmaal wel een huisje- niet te laten, de beentjes alsook de rest van Anton waren toch wel nogal moe. We drinken iets, lossen onze zakken en doen wat energie op. Dan volgt de suggestie:"wie wil naar de hel afdalen?" Erg veel nadenken kostte het niet, ik besefte maar al te goed dat ik dergelijke kans maar een keer in mijn leven zou meemaken. Dan heb ik het niet over een of ander theologisch aspect, maar over de plaats die ze Die Hel noemen. De kans zat erin dat ik slechts een maal in mijn leven die plek zou bezoeken dus dan kan je ze maar beter grijpen ook! Ongeveer de helft van onze groep deelde mijn enthousiasme en dus trokken we even verder. Het landschap waar de door wandelden had iets heel surrealistisch. Er was een jaar of zo voordien een veldbrand geweest en dat had zijn sporen nagelaten. Het gras was al weer mooi teruggegroeid, maar de bomen en struiken zonden er verkoold bij, sommige vreemd genoeg nog bloeiend en andere niet. Neem me niet kwalijk dat ik het allemaal nogal spiritueel beschrijf, het was warm, ik had dorst en was moe. Dat maakte de ervaring des te intenser en mooier. Plots komen we bij een canyon die stijl naar beneden loopt. In de verte hoor je een waterval maar waar kan je niet echt zien. Een klein geitenpadje doemt op en dat gebruiken we om af te dalen. Zeer spannende momenten moet ik zeggen, los gesteende en een afdaling van een vijftig of zestig meter stijl naar beneden doet de adrenaline wel een beetje stromen. Doordat ik zo geconcentreerd ben op mijn afdaling merk ik het landschap rond me niet echt op tot op het laatste moment. Wanneer ik beide voeten stevig op de grond onderaan in de canyon heb zie ik plots de extreme schoonheid rond mij. Een waterval, omringt door de stijle rotswanden die we waren afgedaald, grotten alom en stenen zo groot als een vrachtwagen die erbij liggen alsof iemand ze daar nonchalant had gegooid. De waterval had iets heel lonkend, het water was drinkbaar en je kon ook hier zwemmen. Dat deden we natuurlijk en het was het absoluut waard! Hoeveel mensen kunnen nu zeggen dat ze door een verkoolde desolate vlakte zijn getrokken om vervolgens af te dalen in de Hel en er te drinken en te zwemmen in haal waterval? :) Na dat intens momentje volgt de stijle klim naar boven weer, terug naar de beschaafde en gekende wereld. Dat hele weekend heeft zeker een sterke indruk op me achtergelaten. Zeker mijn eerste twee schooldagen erna waren nogal moeilijk omdat ik van absolute stilte plots werd gegooid in een zee van geluid. Maar erg was dat natuurlijk ook niet!
Die week diende wich een lokale traditie aan, namelijk de laatste veertig dagen. Dat houdt in dat het de laatste veertig dagen zijn voor de vakantie begint. En het doel is dat je in die veertig dagen een van je slechte kanten opgeeft. Die van mij was de recent aangekweekte non-activiteit die ik kende in december en januari. Ik besloot om te beginnen fitnessen, wat nu ook een beetje een verslaving aan het worden is maar dan op een goede manier! Mijn metgezellen zijn Kobus en Dewald, twee -gigantische- klasgenoten van mij. Zij trainen om in form te blijven voor het rugbyseizoen of om te bodybuilden. Niet meteen mijn prioriteit maar het is wel leuk om af en toe eens met hen mee te trainen. Want zo blijkt: heel wat boereseuns gaan naar de gym of zijn natuurlijk heel sterk. Integreren is dus de boodschap!
Mijn twee kompanen nodigen me ook uit voor een weekendje bij hen in Bettiesbaai. Een heel rustige woonwijk aan de kust. Op weg naar daar bleek al dat het een fantastisch weekend ging worden. Eerst passeerden we even bij een vriend van hen om te komen kijken naar wat auto's en om wat banden op te halen die de pa van Dewald nodig had. Hij en zijn vader zitten in de bandenindustrie. Als je een vrachtwagen, traktor of auto hebben met een kapotte band dan moet je hen bellen en dan komen zij dat meteen regelen. Zeer intensief werk zo blijkt maar wel fantastisch lieve mensen die ook nog eens HEEL lekker eten kunnen maken. Na een avondje babelen over het doel van het leven en auto's diende zich de volgende dag enthousiast aan. Al waren we die dag niet echt ochtendmensen en besloten we wat later de dag te plukken! Weer een mooi gevulde dag op de weg. We reden een mooi strookje kust af helemaal tot voorbij Gansbaai wat een flink eind rijden is om daar hun nieuwste project te kunnen zien. De pa van Dewald was er bezig met het opzetten van een boerderij die niet enkel zou dienen als vakantieplek maar ook als kennel voor honden, varkensstalletjes en nog heel wat anders met als doel later zijn zoon een zaak te kunnen nalaten zodat zijn toekomst  veilig gesteld zou zijn. Wederom iets heel moois om te zien. Het is ook gedurende dit weekend dat ik de wijsheid "it's not about how you fall, but about how you get back up" meekreeg. Ik draag die wijsheid vanaf nu meer dan ooit hoog in het vaandel. Zondagnamiddag keerden we dan uiteindelijk terug, met een mooi afscheidsgeschenk. Ik kreeg drie kreeften van het vorige visseizoen voor mijn gastouders en ik. Jammie!
Het begon me na dat weekend ook steeds meer te dagen hoe ver ik al gekomen was. Ik ben mijn reis begonnen in Johannesburg en heb zo ontzettend veel interessante en inspirerende mensen ontmoet. Ik denk dat dit alles me heel sterk heeft veranderd en een goed effect gaat hebben op mijn verder leven... Ik zou het eigenlijk nog niet moeten doen, de weg is nog lang dus ik moet het uitzicht van het moment kunnen innemen!
De komende week vloog ook weer voorbij. Ik heb nu veel meer mijn dagen gevuld, dat houdt me bezig, maakt me productiever en ik haal erdoor meer uit mijn project. Een van die grote activiteiten is de les "lifeskills for young men", een vrijwillig vak dat je na school een uurtje volgt. Het doel van die lessen is dat je onder andere etiquette, presentatie, bodylanguage en dergelijke aanleert. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel leuk vind om te volgen, de leerkracht is een voormalig fotomodel en ze kan haar les boeiend houden door het luchtig te houden in tegenstelling tot de stereotiepe finishing school waar je dezelfde materie op onaangename manier in je strot geramd krijgt. Hier is plaats voor de occasionele grap en een goede wisselwerking. Ik moet zeggen, ik ben fan. Nu nog zien in de praktijk of ik een "young man" zal worden. Mijn voorliefde voor Star Wars en Suppreme Commander zal ik er alvast niet voor opgeven! (gelukkig hoeft dat waarschijnlijk ook niet)
Een andere bezigheid hier zijn de gymsessies na school. Ik ben weer beginnen roeien. Jammer genoeg zijn er geen clubs in de buurt dus ik moet het stellen met een roeiapparaat maar dat vind ik niet zo verschrikkelijk erg. Ik weet niet waarom maar het is best wel ontspannend en heel goed voor je conditie! Oja, enkele dagen gelee deed ik zowaar 2min14,6sec per vijfhonderd meter op een stukje van drie kilometer! Daarmee ben je waarschijnlijk niets maar ik vond het toch de moeite waard om te delen. Ik hoop dat ze in Brussel ook een roeiclub hebben om in deel te nemen. Prachtige sport, dat roeien al hoop ik het binnekort toch weer in het water te doen!
In het begin van de week werd me al goed duidelijk dat mijn volgende weekend even druk ging zijn. Vrijdag zou ik naar Strand gaan (dat is de naam van de plek), om er met wat vrienden te bodysurfen, voetballen (u las het correct, voetballen) en algemeen wat te ontspannen om de komst van het weekend te vieren. Ik was niet voorbereid op dat ik dan ook mijn reddersopleiding zou moeten gebruiken maar al bij al is dat nog goed afgelopen. Een vriendin van ons gezelschap raakte nogal moe door de sterke golfslag en begon nogal gedesorienteerd rond zich te slaan. Het duurde niet lang eer mijn Rand viel en heb mooi het protocol gevolgd. RCTAL en Flor mogen fier zijn! Het was wel zenuwslopend want ik had geen zin om daar plots praktijk reanimatie uit te moeten voeren, ze bleef gelukkig bij bewustzijn en was er na minder dan een halfuurtje weer goed bovenop. Om ons avontuurtje af te sluiten besloten we even wat fastfood naar binnen te werken. Oh het was zo glorieus, zo vettig, zo kipperig. U raadde het, KFC.

Voor de liefhebbers: een beschrijving van de smaak van KFC
Ik nam als een echte conaisseur (want het was al mijn derde keer daar!) De 'fully loaded box meal'. In dit menu kan je een wijd assortiment van kip en puree met gravy vinden. Oh het gevoel bij die eerste hap gefrituurde kip, pure hemel! Het smaakt een beetje zoals een malse kippefilet in combinatie met een soort zacht laagje deeg en kruiden errond... Ik ga niet liegen, ik watertand opnieuw bij de gedachte. Ik denk dat ik KFC.inc eens ga vragen of ze aub geen franchise bij ons willen beginnen. Om culturele redenen natuurlijk.

Zo, daarna was het rustig naar huis en genieten van een rustig avondje. De dag erop bleek eigenlijk heel erg synchroon te lopen met wat ik vroeger in Belgie deed op een zaterdag. Even naar het dorp, en daar naar de boekenwinkel om een stukje leeswerk op te pikken, dan weer rustig terugwandelen en neerploffen in de zetel. Lazy saturdays, ook een Afrikaans fenomeen. Het boek van mijn keuze werd het eerste deel van de Dexter boekenreeks. U weet wel, de moordenaar met een hart die u altijd kan bewonderen in de reeks van HBO. Fijn moet ik wel zeggen, heel wat verschillen dus zeker de moeite om te lezen. Ook redelijk hilarisch want het is hele donkere, sarcastische humor. Een mooie dag, al vond ik het niet erg dat zondag zich aandiende, beter bekend als RAMfest dag. De dag waarop ik In Flames, Netsky, Fokofpolisiekar, Hog Hoggity Hog en Infected Mushroom zou zien.
Mijn reiskompaan was me wel vergeten te zeggen wanneer hij me kwam ophalen. Een klein obstakel. Mijn ruime festival-ervaring gaf me de kennis dat het vroeg zou zijn. Voor alle zekerheid zette ik mijn wekker om 6u, want tegen 8u zou hij hier zeker zijn. Later naar een festival vertrekken met dergelijke line-up zou onmogelijk zijn! Niet dus. Zo rond een uur in de middag vertrokken we uiteindelijk naar daar. De rit was niet zo lang en redelijk comfortabel, eens daar bleek het festival niet zoveel publiek te trekken als de reclame liet blijken. Niet erg eigenlijk, het was de grootte van Rock Ternat en de line-up was beter. Ook was de drank er nog geen euro voor een halve liter Monster of een biertje. Ik heb denk ik maar een grote fout gemaakt en dat was het drinken van energydrinks. NOOIT meer, al hebben ze ervoor gezorgd dat ik tijdens de set van Netsky, In Flames en Infected Mushroom ten volle heb kunnen innemen door echt hard te gaan, op de manier die me voordien enkel weggelegd was in mijn morphsuit. Ik moet zeggen, die Zuid-Afrikanen dansen meer en dat geeft echt een crazy publiek. (Dries, speciaal voor jou: Infected Mushroom was een mindblow en deed me denken aan een mix tussen pendulum en the prodigy... BAM!)
De volgende dag was ik wel een wrak, ik herinnerde me ook niet of ik nu geslapen had of niet. Nooit meer drink ik zoveel energy drinks. Never, ever again.
Het was wel interessant om mijn maandag door te komen, niet wetende of je nu rechtstaat of zit, slaapt of wakker bent. Interessant moet ik zeggen maar niet voor herhaling vatbaar. Gelukkig had ik iets dat me er meteen weer bovenop hielp: Rugby en biltong! Die avond gingen we kijken naar de match University of Cape Town versus Universiteit Stellenbosch, het equivalent van Club Brugge vs. Anderlecht maal tien. We maakten UCT gelukkig zwaar in met 45-5 en ik leerde heel wat moois over mezelf. In mij schuilt een kleine, luidruchtige hooligan die dingen schreeuwt als "Kill them!", "YEEEEEEEEEAAAAAAAH" en "ARGH leer om te speel jy #%$&".
De rest van de (deze) week heb ik gespendeerd met het schrijven van die prachtige blogbericht, het opnieuw vinden van mijn stem (ik hou jullie op de hoogte wanneer ik hem vind) en gym (integratie blijft belangrijk).
We komen weer bij het einde, adieu en tot de volgende keer. Dan zal ik schrijven over Namibia, Uppington en nog heel wat nieuws!