Long Walk to... the bus stop

Gegroet iedereen! Zoals jullie inmiddels wel weten is er enorm veel gebeurd tijdens mijn laatste update. Bereid je maar voor op een langlanglang blogbericht!

Als eerste ga ik met jullie mijn ervaringen delen over het meest prominente obscure dat ik kon vinden, magie. Blijkbaar is iedereen er wel onder de invloed van een Sangoma (heksendokter) of een Niang (heler). Deze twee soorten tovenaars hebben ook een groeiende invloed in de sociaal-politieke klimaat van Zuid-Afrika. Met het wegvallen van de Apartheid beginnen de stammennaties hun eigen politiek steeds meer door te voeren waardoor de onderlinge rivaliteit stijgt. Veel van de traditionele stamhoofden worden nu niet meer erkend omdat zij en hun voorgangers onder een hoedje speelden met de National Party, de groote stuwmotor achter Apartheid en de dood van tienduizenden mijnwerkers die naar de stad trokken omdat hun stamhoofden hen rijkdom en macht beloofden indien ze de stam gingen vertegenwoordigen in de mijnen. Hoe dan ook, met het wegvallen van de traditionele potentaten keren de mensen nu naar de 'stabielere' machtsvormen, die van de traditionele magie. Maar binnen de stammennaties hebben (vooral) de Sangoma's elk een eigen obscure agenda. Velen consolideren hun macht door het uitvoeren van duivelse rituelen met rituele offeringen en andere huiveringwekkende taferelen. Voorbeeld: een Sangoma met niet zoveel achterban maar wel heel veel 'magie' heeft een huis in de buurt behekst met 123 jaar ongeluk. Hoe het ritueel verliep weet ik niet maar wat er van overbleef is en afgehakte ramskop (die daar nog steeds ligt te rotten omdat zelfs de kuisdiensten het niet durven aan te raken) waarvan de ogen zijn verwijderd en vervangen door bloemen. Smakelijk niet? De meest obscure magie die Zuid-Afrika kent is die van het Satanisme, wat je krijgt als je religieus fanatisme mengt met een traditionele geschiedenis van offeren en het occulte! Deze soort magie heeft onlangs voor vel opschudding gezorgd. Twee meisjes werden ontvoerd en werden gedwongen deel te nemen in een offerritueel. Ze werden overgoten in benzine en levend ritueel verbrand, op een 200tal meter van mijn school. Eentje vecht nog voor haar leven en het andere meisje heeft het helaas niet gehaald... Hoe dan ook, zo'n dingen gebeuren hier wekelijks en je kan er maar best niet te zwaar aan tillen. Magie hier heeft ook minder donkere vormen en die houden zichzelf in leven omdat er van zowat 1 op de 3 gezegd wordt dat ze een magische kwaliteit hebben of iets magisch hebben meegemaakt. Ook van mij doen er dergelijke verhalen de ronde, blijkbaar zou ik kunnen ademen onder water en gelooft een harde maar gelukkig kleine kern dat ik een vis als stamvader zou hebben. Zoals al gemerkt roddelen ze hier graag. Elke dag kom je wel nieuwe dingen over jezelf te weten, echt wonderbaarlijk! Blijkbaar zou ik in het leger zitten en ben ik veel ouder dan ik laat weten en heb ik ooit een telefoonboek uitgelezen! (???) Ik vraag me af van waar de het halen... Maar het maakt je dagen wel heel interessant, wie weet kan ik morgen wel vliegen!!
Zoals jullie weten was ik afgelopen weekend op de provinciale kampioenschappen in Pretoria en ik moet zeggen dat het wel een heel interessante gebeurtenis was al hebben we niet veel gewonnen. Cultureel gezien heb ik er vooral wat uit geleerd maar de conclusie ga ik jullie nog even schuldig blijven, wat je ziet is immers niet altijd wat het is! Wat ik wel met je kan delen is dat het potentieel heel ontnuchterend is en dat roeien een baaiecompetitieve sport is. Iedereen is er ontzettend vriendelijk maar je hebt er een grote voorraad aan hooligan-ouders, je zou zelfs kunnen zeggen dat zij de competitie zwaarder nemen dan hun deelnemende kinderen! Ik heb zelfs al twee ouders van concurrerende (privescholen) met elkaar op de vuist zien gaan, wat in enorm contrast staat met het anders strikt algemene elitaire gedrag. Ik denk dat ik ook ga beginnen roeien in Belgie, het is een fijne workout voor je lichaam en brein want je moet het tactisch spelen door de lengte van de baan. Als je te snel voluit gaat ben je opgebrand tegen het einde en val je laatste of uit je boot (raad maar wat mij is overkomen). Met het eindigen van de provinciale kampioenschappen denk ik trouwens dat ik er hier in Zuid-Afrika mee ga stoppen en me focussen op mijn levenslange passie: zwemmen! Ik hoop (maar ben niet zeker) dat ik jullie in mijn volgende blogbericht kan vertellen over de zwemcompetities en nog belangrijker: LIFESAVING wat hier gigantisch is. De clubs doen hier vaak uitwisseling met elkaar dus het is een goede manier om ongelooflijke dingen te beleven en het land en beetje te zien, zeedropping vanuit een helikopter is me verzekerd, go windkracht 10!!
De volgende gebeurtenis zal waarschijnlijk mijn minst goede herinnering aan Zuid-Afrika zijn, ondanks dat het een waardevolle les is in hoe hard het hier aan toe kan gaan. Enkelen onder jullie zullen wel al een berichtje gezien hebben op facebook over mijn overval. Hier volgt het verhaal. Sommige delen laat ik weg omdat ze nogal grafisch en (nu nog steeds) heel angstaanjagend zijn. Dat het gebeurde was volgens mijn contactpersoon en vrienden geen toeval, zij denken dat het redelijk goed was voorbereid vanwege wat ze wisten. Normaal ging ik die dag gaan trainen in het zwembad maar helaas was die afgelast. Mijn coach bood me een lift aan en die accepteerde ik omdat ik nog wat inkopen moest doen in Southgate (winkelcentrum). Eens daar klaar nam ik een taxi naar huis (wat omgerekend naar euro nog geen 65 cent kost), jammer genoeg was het de verkeerde taxi en moest ik uitstappen. Eens op straat was ik in een veilige buurt, heel dicht bij mijn school op de route die ik twee a drie keer doe per week wanneer ik terug kom van de roeitraining. Overval liepen mensen alleen rond en je zou denken dat je veilig bent maar neen. De luttele seconden dat ik alleen ben wordt ik omsingeld door zes man. Een mes wordt me tegen de keel gedrukt, ik voel zachte tikjes tegen mijn broekzakken waar normaal mijn gsm en blackberry zouden zitten. Gelukkig steek ik die altijd weg in het geheime zakje van de rugzak die jullie me hebben gegeven op mijn afscheidsfeest, het is goed mogelijk dat die rugzak mijn leven heeft gered want anders hadden ze me gewoon neergestoken en ze van mijn lichaam gepikt. Dat is gelukkig niet gebeurd. Nog voor ze om mijn spullen vragen beginnen ze te dreigen: "we are going to cut you like a pig", "hang you from a tree to bleed you stupid European whiteboy", iets wat ik niet begreep met het woord 'petrol' en het schudden van een pakje lucifers en nog veel meer dat ik niet wil delen. Daarna zeggen ze dat ik mijn spullen moet afgeven maar als bij wonder zijn ze afgeleid en grijp ik mijn kans. Ik spurt langs hen, ze grijpen me vast en heb een koud gevoel op mijn rug, mijn hemd scheurt (wat jammer is want het was echt wel mijn favoriete hemd) en ik ren met doodsangst naar de wachtpost van de gated community voor de bushalte naar mijn woonst. Even achtervolgen ze me maar al snel geven ze het op en hoor ik nog meer gedreig:"we know who you are", "We'll find you",... Zodra ik in veiligheid ben begin ik met het zoeken om hulp en die krijg ik snel dankzij mijn gastgezin en AFS contactpersoon mama Tshidi. Om 18u20, drie uur na de feiten krijg ik een telefoontje van iemand van AFS SA. Ze vragen me hoe ze me kunnen helpen, of ik terug wil keren naar mijn land (wat ik heb afgewezen, 6 onnozelaars gaan niet mijn hele jaar verpesten) en of ik counseling wil wat ik ga doen. Ik kan jullie met zekerheid zeggen dat het het meest angstaanjagende moment was uit mijn leven want Totsi's (beroepscriminelen) doden, martelen en verkrachten (ook als je een man bent) je voor minder.
Zo, dat was ongeveer algemeen wat er is gebeurd. Ik heb momenteel nog angst want eentje deed ERG veel moeite om zijn gezicht van me te verbergen en ik vermoed dat hij en ik op dezelfde school zitten want in mijn vlucht zag ik een jersey uit zijn zak hangen van dezelfde kleur als ons schooluniform EN ze wisten dat ik geen blanke Zuid-Afrikaan was. Gisteren ben ik er trouwens achter gekomen hoe nipt het wel was, blijkt dat het koude gevoel op mijn rug niet alleen een 'dikke schrik' was maar ook het lemmet van een mes dat zich mooi een weg heeft gebaand door mijn hemd, rakelings langs mijn rug. Momenteel neem ik het even rustig aan, ik ga mezelf wat tijd geven om te bekomen van dit alles en daarna zien we wel verder. Ik wil niet naar huis komen maar als ik binnen een drietal weken me nog steeds overal niet veilig voel ga ik om overplaatsing naar een andere stad vragen, als dat mogelijk is. Al ben ik er zeker van dat het niet nodig zal zijn :) tijd heelt alle wonden!

Ik ga jullie bij deze laten, mijn bericht is al lang genoeg!

Uw avonturier van dienst,

Anton