Dag buitenlanders! Hoe gaandet?
Het is nu al een maand geleden sinds mijn laatste blogupdate en ik kan nauwelijks beschrijven hoe vreemd dit allemaal voelt. Het is echt alsof de tijd alleen maar sneller en sneller gaat. Hoe dan ook, ik ga jullie niet langer in spanning laten wachten. Hier volgt een klein relaasje van de afgelopen weken.
Uitwisselingsstudent zijn is hier echt wel een droomervaring! Iedereen –ZONDER UITZONDERING- is hier vriendelijk en je wordt voorgesteld een enorm aangename mensen. De Stellenbosche gastvrijheid is legendarisch! Mijn schoolgenootjes zijn echt allemaal beleefd en enthousiast en ik hoop dat ik ook diezelfde indruk bij hun achter ga laten. Ze doen hier allemaal hun moeite om me hier thuis te laten voelen en dat lukt ook absurd snel. Ze stellen me bloot aan nieuwe ervaringen en ik ben dingen beginnen apprecieren die ik voor mijn verblijf in Zuid-Afrika als vanzelfsprekend zag. Een mooi voorbeeld hiervan is de natuur! De zoon van een collega van mijn gastma heeft me op een hike meegenomen in de heuvels en wijngaarden rond stellenbosch en ik heb de goede klik gemaakt dat alles rondom ons prachtig was: de bergen, de zee, de natuur, de mensen en gebouwen... Het is echt fijn om van dat soort dingen te kunnen genieten! Zoals reeds gezegd hebben ze me ook blootgesteld aan nieuwe ervaringen, de beste tot nu toe was waterskien! Ontzettend veel plezier! Het grappige is dat zelfs als je valt, het vallen leuk is en vallen deed ik vaak, vooral in het begin. Wakeboarding heb ik ook geprobeerd maar slechts enkele minuutjes dus daar kom ik nog niet ver mee... oefening baart gelukkig kunst!
Nu moet ik jullie ook vertellen over de titel. Zoals de meesten onder jullie wel weten is dat DE hit van nirvana geweest en in de clip zie je cheerleaders en een wild publiek. Wel! Dat heb ik deze donderdag ook gezien, al hadden ze wel hele goede manieren en waren ze euforisch! We hadden namelijk een atletiekwedstrijd met enkele andere scholen in de buurt en dat doen ze hier met alle toeters en bellen! Maak maar een mentaal beeld van 600 juichende jongeren die collectief een strijdkreet en dans uitvoeren. Gedaan? Ziet er heel indrukwekkend uit niet? Het was onbeschrijflijk om daar te staan en te kijken naar niet alleen de sportprestaties maar ook de teamgeest. Zoals wij zouden juichen om een Tia Hellebout die Olympisch goud krijgt of Shameboy op Rock Werchter, zo juichten zij allemaal tesamen voor hun school. Zoals ze hier zeggen: Mal! Compleet knetter zijn ze, die Afrikanen. Maar oh zo fantastisch! Je kan het je echt niet behelpen van enthousiast mee te zingen en te juichen. Onze school is wel een extreem voorbeeld blijkt steeds meer en meer. Op die wedstrijd werd te tegenstand compleet verpulverd en sleepten we het merendeel van alle bekers in de wacht. Waaronder ook die voor teamgeest. Hoe langer ik hier op school zit hoe meer ik zie hoe in prestatie en hun trots gerelateerd zijn. Misschien is het omdat je als Belg vaak niet echt een nationaal gevoel hebt dat ik er toch wel gevoelig voor ben, maar hier is trots overal te vinden. Dat is een deel van de cultuur hier. Als je over een bepaalde set kwaliteiten beschikt dan toon je die ook of dan worden die getoond op je schooluniform. Je krijgt onderscheidingen, badges, balkjes, dassen, sweaters en nog veel meer. Dat geeft niet alleen een gevoel van gelijkheid, maar ook een gevoel dat wat je doet of bereikt iets is om trots op te zijn. Dit stukje cultuur is niets iets dat je slechts in enkele scholen vindt. Arm of rijk, scholen tonen hier graag waarin welke leerlingen schitteren. Het is moeilijk om daar stiekem niet in mee te willen draaien! In zekere zin is het een beetje zoals het leger maar dan met gezag dat gebaseerd is op respect en niet op angst.
Ik ben hier ook trouwens weer lustig beginnen lezen. Heb bijna de autobiografie van Nelson Mandela uit (een knoert van een boek met goed boven de 700 pagina’s) en dat helpt me wel indien ik een cultuurschok ervaar. Heel veel van wat ik zie staat in dat boek uitgelegd en hoe het tot stand is gekomen. Het is me wel duidelijk dat ik nog veel meer ga moeten lezen wil ik de laatste 100 jaar hier echt begrijpen maar dat vind ik niet erg. Het volgende boek op mijn lijst is getiteld: “Woman Alone” en vertelt het relaas van een buitenlandse vrouw in Saudi-Arabia. Het is niet erg dik en waarschijnlijk heb ik het ergens dit weekend al uit. Ik hou jullie op de hoogte over hoe het was!
Zo, dat was het weer! Een kleine misschien warrige update over de stand van zaken hier. Ik weet dat ik nog tal van dingen ben vergeten maar dat is niet erg! Zo kan ik jullie nog vervelen met een wervelstorm aan verhalen in augustus op Pukkelpop en dergelijke.
Praat weer my boeties!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten