Awe!
Wat vliegt de tijd hier toch, niet te geloven! Alweer zo goed al een maand voorbij, best wel beangstigend eigenlijk. Ik denk dat ik nu in de fase van mijn uitwisselingsproject zit waar ik me bijna meer Zuid-Afrikaans voel dan Belgisch. Ik vertoon alvast enkele prangede kenmerken die ze hier toeschrijven aan de typische afrikaanse boereseuns (boerenzonen). De lengte van mijn shorts is drastisch verkort naar net geen hotpants, biltong is een verslaving geworden, rugby een grote liefde en de gedachte van wat 'choppies op die braai' doet me watertanden! Oja!
Er is natuurlijk weer vanalles gebeurd de laatste tijd, zo ben ik door een verkoolde vlakte getrokken en om dan vervolgens af te dalen in Die Hel, waar ik een duik heb genomen in het lonkende, donkere water...! Ik zal het maar vlug even uitleggen, voor je denkt dat ik mezelf met onze favoriete 'Romeinse' voorvader Aeneas vergelijk. Na een mooie dag vol zon en school kreeg ik te horen van tannie Johannie dat ik in de 'naweek' (weekend) met iemand van de Democratic Aliance mocht gaan stappen in de bergen op iets meer dan een uurtje rijden van Stellenbosch. Een uurtje rijden is hier trouwens ons equivalent van even naar de bakker stappen. Maar goed, gepakt en gezakt mocht ik vrijdag wat vroeger vertrekken van school om me bij mijn reisgezellen te mogen vervoegen. Tannie Johannie zei me dat meneer Andricus (de man van de DA) me zou komen oppikken aan het gemeentehuis en naar goede Afrikaanse gewoonte werd er niet echt gesproken over het uur dat ik daar ging worden opgepikt. Een kwartiertje werd al snel een halfuurtje maar ook hier vloog de tijd, want ik werd vergezeld door een zwerver die met mij een praatje kwam slaan. Mijn reflex was meteen: "I don't have money, I don't have food for you man, sorry". Waarop die man dan gewoon gezellig naast mij kwam zitten en begon te praten over zijn leven. Blijkbaar had hij rechten gestudeerd en was hij een accountant geweest voor een groot bedrijf. MAAR hij had 65.000 euro witgewassen en moest vluchten naar Europa. Daar meende hij in Frankrijk, Duitsland en Ierland te hebben gewoon. Spannend was het alvast en de tijd ging er ook sneller op vooruit. Om een of andere vreemde reden is hij dan teruggekeerd naar Zuid-Afrika en is hij beginnen zwerven. Mooi verhaal wel, je zou het nog in een detective kunnen gieten. Ik had wel medelijden met die man, al heb ik hem niets gegeven, dat zou toch niets hebben opgelost. De reuk van verfverdunners hing rond hen en dat is iets dat ze hier drinken als een soort van alcohol. Hoe dan ook, met die gedachte in het achterhoofd kwam mijn lift opdagen en kon mijn avontuur in de Hel beginnen.
Nadat mnr. Andricus me kwam ophalen reden we naar een gemeenschappelijk punt waar we hadden afgesproken met de rest van de 'stappers'. Het bleek al snel duidelijk dat mijn gastheer goed bekend was met Dilbeek (mijn thuisgemeente voor jullie verwegvrieden). Hij maakte deel uit van de eerste delegatie die bij ons werd ontvangen als deel van de twinning tussen Stellenbosch-Franschhoek en Dilbeek. Eens allemaal samen reden we dan richting Die Hel, ik kan je echt niet vertellen waar het juist ligt want ik wist toen niet eens waar we naartoe gingen, dat geeft dan wel een maximaal gevoel van avontuur! Plots rijden we stijl de bergen in en verandert het landschap drastisch, ook valt mijn gsm-ontvangst weg. Dit zou blijkbaar ook een soort van 'back to nature'-trip worden zo blijkt. Na wat gewobbel op onverharde wegen parkeerden we dicht bij de rangerpost en de staptocht kon beginnen! De eerste wandeltocht was redelijk kort, maar intensief nevertheless. Het was wandelen in puur natuur, veel rotsen en geen weg. Een beetje zoals in het koninkrijk Rohan vanuit de boeken van Tolkien (die blijkbaar hier ook gezeten heeft). Eens aangekomen bij de kampplek stond me een nieuwe maar eigenlijk prachtige verrassing te wachten: de afwezigheid van tenten of enig ander soort onderdak... slapen onder de sterren. Hoera! Maar dat was niet het enige dat me verraste, we sliepen naast een riviertje waarin je kon zwemmen en van drinken! Nog nooit heeft water me zo goed gesmaakt, je dronk natuurlijk wel van verder de stroom op dan waar je zwom. Ik blijk ook de jongste persoon te zijn van het hele gezelschap, maar erg vind ik het niet. De sfeer is gezellig, het eten is lekker en de mensen zijn naar typisch Afrikaanse gewoonte erg vriendelijk. Het praten gaat nog even door en dan is het bedtijd. Ik denk niet dat ik je accuraat kan vertellen wat voor een sensatie het was om daar te slapen. Muisstil, rustig. Met het zakken van de zon stelt zich een immense zee van sterren bloot. Je kan je niet behelpen van je in te beelden hoe klein de mensheid wel niet is. Wat kan ik zeggen, een mens filosofeert zo af en toe wel eens! Goed verzonken in gedachten hoor ik plots geritsel bij een van onze zakken. Ik staar in de mooi belichte nacht en zie een kleine gedaante rotzooien met een zakje eten. Mijn eerste reactie was: oei, bavianen. Dat kan wel een probleem wezen. Gelukkig was ik onjuist en was het een kleiner, schuwer soort kat-aapje dat zich in het verloop van de nacht nog meerdere keren heeft laten zien in de hoop hier of daar wat eten te kunnen scharrelen. Sorry kat-aapje, dat is ons eten. Met de hele kosmos-aap-ervaring vers in het geheugen liet de zon zich zien en werd het tijd voor de 'main activity of the day', stevig wandelen! Ditmaal was het een stevige mars van zo'n dertien kilometer door heuvels, bergen en losliggend gesteente. Je voelt je als het ware als de ontdekkingsreiziger Stanley, want nergens zijn er mensen te bespeuren. Erg veel tijdsbesef heb je niet als je zo lang wandelt zo blijkt, maar het was wel aangenaam en je kan eens goed je gedachten laten gaan. Heerlijk. Toch kwam onze tweede slaapplek -ditmaal wel een huisje- niet te laten, de beentjes alsook de rest van Anton waren toch wel nogal moe. We drinken iets, lossen onze zakken en doen wat energie op. Dan volgt de suggestie:"wie wil naar de hel afdalen?" Erg veel nadenken kostte het niet, ik besefte maar al te goed dat ik dergelijke kans maar een keer in mijn leven zou meemaken. Dan heb ik het niet over een of ander theologisch aspect, maar over de plaats die ze Die Hel noemen. De kans zat erin dat ik slechts een maal in mijn leven die plek zou bezoeken dus dan kan je ze maar beter grijpen ook! Ongeveer de helft van onze groep deelde mijn enthousiasme en dus trokken we even verder. Het landschap waar de door wandelden had iets heel surrealistisch. Er was een jaar of zo voordien een veldbrand geweest en dat had zijn sporen nagelaten. Het gras was al weer mooi teruggegroeid, maar de bomen en struiken zonden er verkoold bij, sommige vreemd genoeg nog bloeiend en andere niet. Neem me niet kwalijk dat ik het allemaal nogal spiritueel beschrijf, het was warm, ik had dorst en was moe. Dat maakte de ervaring des te intenser en mooier. Plots komen we bij een canyon die stijl naar beneden loopt. In de verte hoor je een waterval maar waar kan je niet echt zien. Een klein geitenpadje doemt op en dat gebruiken we om af te dalen. Zeer spannende momenten moet ik zeggen, los gesteende en een afdaling van een vijftig of zestig meter stijl naar beneden doet de adrenaline wel een beetje stromen. Doordat ik zo geconcentreerd ben op mijn afdaling merk ik het landschap rond me niet echt op tot op het laatste moment. Wanneer ik beide voeten stevig op de grond onderaan in de canyon heb zie ik plots de extreme schoonheid rond mij. Een waterval, omringt door de stijle rotswanden die we waren afgedaald, grotten alom en stenen zo groot als een vrachtwagen die erbij liggen alsof iemand ze daar nonchalant had gegooid. De waterval had iets heel lonkend, het water was drinkbaar en je kon ook hier zwemmen. Dat deden we natuurlijk en het was het absoluut waard! Hoeveel mensen kunnen nu zeggen dat ze door een verkoolde desolate vlakte zijn getrokken om vervolgens af te dalen in de Hel en er te drinken en te zwemmen in haal waterval? :) Na dat intens momentje volgt de stijle klim naar boven weer, terug naar de beschaafde en gekende wereld. Dat hele weekend heeft zeker een sterke indruk op me achtergelaten. Zeker mijn eerste twee schooldagen erna waren nogal moeilijk omdat ik van absolute stilte plots werd gegooid in een zee van geluid. Maar erg was dat natuurlijk ook niet!
Die week diende wich een lokale traditie aan, namelijk de laatste veertig dagen. Dat houdt in dat het de laatste veertig dagen zijn voor de vakantie begint. En het doel is dat je in die veertig dagen een van je slechte kanten opgeeft. Die van mij was de recent aangekweekte non-activiteit die ik kende in december en januari. Ik besloot om te beginnen fitnessen, wat nu ook een beetje een verslaving aan het worden is maar dan op een goede manier! Mijn metgezellen zijn Kobus en Dewald, twee -gigantische- klasgenoten van mij. Zij trainen om in form te blijven voor het rugbyseizoen of om te bodybuilden. Niet meteen mijn prioriteit maar het is wel leuk om af en toe eens met hen mee te trainen. Want zo blijkt: heel wat boereseuns gaan naar de gym of zijn natuurlijk heel sterk. Integreren is dus de boodschap!
Mijn twee kompanen nodigen me ook uit voor een weekendje bij hen in Bettiesbaai. Een heel rustige woonwijk aan de kust. Op weg naar daar bleek al dat het een fantastisch weekend ging worden. Eerst passeerden we even bij een vriend van hen om te komen kijken naar wat auto's en om wat banden op te halen die de pa van Dewald nodig had. Hij en zijn vader zitten in de bandenindustrie. Als je een vrachtwagen, traktor of auto hebben met een kapotte band dan moet je hen bellen en dan komen zij dat meteen regelen. Zeer intensief werk zo blijkt maar wel fantastisch lieve mensen die ook nog eens HEEL lekker eten kunnen maken. Na een avondje babelen over het doel van het leven en auto's diende zich de volgende dag enthousiast aan. Al waren we die dag niet echt ochtendmensen en besloten we wat later de dag te plukken! Weer een mooi gevulde dag op de weg. We reden een mooi strookje kust af helemaal tot voorbij Gansbaai wat een flink eind rijden is om daar hun nieuwste project te kunnen zien. De pa van Dewald was er bezig met het opzetten van een boerderij die niet enkel zou dienen als vakantieplek maar ook als kennel voor honden, varkensstalletjes en nog heel wat anders met als doel later zijn zoon een zaak te kunnen nalaten zodat zijn toekomst veilig gesteld zou zijn. Wederom iets heel moois om te zien. Het is ook gedurende dit weekend dat ik de wijsheid "it's not about how you fall, but about how you get back up" meekreeg. Ik draag die wijsheid vanaf nu meer dan ooit hoog in het vaandel. Zondagnamiddag keerden we dan uiteindelijk terug, met een mooi afscheidsgeschenk. Ik kreeg drie kreeften van het vorige visseizoen voor mijn gastouders en ik. Jammie!
Het begon me na dat weekend ook steeds meer te dagen hoe ver ik al gekomen was. Ik ben mijn reis begonnen in Johannesburg en heb zo ontzettend veel interessante en inspirerende mensen ontmoet. Ik denk dat dit alles me heel sterk heeft veranderd en een goed effect gaat hebben op mijn verder leven... Ik zou het eigenlijk nog niet moeten doen, de weg is nog lang dus ik moet het uitzicht van het moment kunnen innemen!
De komende week vloog ook weer voorbij. Ik heb nu veel meer mijn dagen gevuld, dat houdt me bezig, maakt me productiever en ik haal erdoor meer uit mijn project. Een van die grote activiteiten is de les "lifeskills for young men", een vrijwillig vak dat je na school een uurtje volgt. Het doel van die lessen is dat je onder andere etiquette, presentatie, bodylanguage en dergelijke aanleert. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel leuk vind om te volgen, de leerkracht is een voormalig fotomodel en ze kan haar les boeiend houden door het luchtig te houden in tegenstelling tot de stereotiepe finishing school waar je dezelfde materie op onaangename manier in je strot geramd krijgt. Hier is plaats voor de occasionele grap en een goede wisselwerking. Ik moet zeggen, ik ben fan. Nu nog zien in de praktijk of ik een "young man" zal worden. Mijn voorliefde voor Star Wars en Suppreme Commander zal ik er alvast niet voor opgeven! (gelukkig hoeft dat waarschijnlijk ook niet)
Een andere bezigheid hier zijn de gymsessies na school. Ik ben weer beginnen roeien. Jammer genoeg zijn er geen clubs in de buurt dus ik moet het stellen met een roeiapparaat maar dat vind ik niet zo verschrikkelijk erg. Ik weet niet waarom maar het is best wel ontspannend en heel goed voor je conditie! Oja, enkele dagen gelee deed ik zowaar 2min14,6sec per vijfhonderd meter op een stukje van drie kilometer! Daarmee ben je waarschijnlijk niets maar ik vond het toch de moeite waard om te delen. Ik hoop dat ze in Brussel ook een roeiclub hebben om in deel te nemen. Prachtige sport, dat roeien al hoop ik het binnekort toch weer in het water te doen!
In het begin van de week werd me al goed duidelijk dat mijn volgende weekend even druk ging zijn. Vrijdag zou ik naar Strand gaan (dat is de naam van de plek), om er met wat vrienden te bodysurfen, voetballen (u las het correct, voetballen) en algemeen wat te ontspannen om de komst van het weekend te vieren. Ik was niet voorbereid op dat ik dan ook mijn reddersopleiding zou moeten gebruiken maar al bij al is dat nog goed afgelopen. Een vriendin van ons gezelschap raakte nogal moe door de sterke golfslag en begon nogal gedesorienteerd rond zich te slaan. Het duurde niet lang eer mijn Rand viel en heb mooi het protocol gevolgd. RCTAL en Flor mogen fier zijn! Het was wel zenuwslopend want ik had geen zin om daar plots praktijk reanimatie uit te moeten voeren, ze bleef gelukkig bij bewustzijn en was er na minder dan een halfuurtje weer goed bovenop. Om ons avontuurtje af te sluiten besloten we even wat fastfood naar binnen te werken. Oh het was zo glorieus, zo vettig, zo kipperig. U raadde het, KFC.
Voor de liefhebbers: een beschrijving van de smaak van KFC
Ik nam als een echte conaisseur (want het was al mijn derde keer daar!) De 'fully loaded box meal'. In dit menu kan je een wijd assortiment van kip en puree met gravy vinden. Oh het gevoel bij die eerste hap gefrituurde kip, pure hemel! Het smaakt een beetje zoals een malse kippefilet in combinatie met een soort zacht laagje deeg en kruiden errond... Ik ga niet liegen, ik watertand opnieuw bij de gedachte. Ik denk dat ik KFC.inc eens ga vragen of ze aub geen franchise bij ons willen beginnen. Om culturele redenen natuurlijk.
Zo, daarna was het rustig naar huis en genieten van een rustig avondje. De dag erop bleek eigenlijk heel erg synchroon te lopen met wat ik vroeger in Belgie deed op een zaterdag. Even naar het dorp, en daar naar de boekenwinkel om een stukje leeswerk op te pikken, dan weer rustig terugwandelen en neerploffen in de zetel. Lazy saturdays, ook een Afrikaans fenomeen. Het boek van mijn keuze werd het eerste deel van de Dexter boekenreeks. U weet wel, de moordenaar met een hart die u altijd kan bewonderen in de reeks van HBO. Fijn moet ik wel zeggen, heel wat verschillen dus zeker de moeite om te lezen. Ook redelijk hilarisch want het is hele donkere, sarcastische humor. Een mooie dag, al vond ik het niet erg dat zondag zich aandiende, beter bekend als RAMfest dag. De dag waarop ik In Flames, Netsky, Fokofpolisiekar, Hog Hoggity Hog en Infected Mushroom zou zien.
Mijn reiskompaan was me wel vergeten te zeggen wanneer hij me kwam ophalen. Een klein obstakel. Mijn ruime festival-ervaring gaf me de kennis dat het vroeg zou zijn. Voor alle zekerheid zette ik mijn wekker om 6u, want tegen 8u zou hij hier zeker zijn. Later naar een festival vertrekken met dergelijke line-up zou onmogelijk zijn! Niet dus. Zo rond een uur in de middag vertrokken we uiteindelijk naar daar. De rit was niet zo lang en redelijk comfortabel, eens daar bleek het festival niet zoveel publiek te trekken als de reclame liet blijken. Niet erg eigenlijk, het was de grootte van Rock Ternat en de line-up was beter. Ook was de drank er nog geen euro voor een halve liter Monster of een biertje. Ik heb denk ik maar een grote fout gemaakt en dat was het drinken van energydrinks. NOOIT meer, al hebben ze ervoor gezorgd dat ik tijdens de set van Netsky, In Flames en Infected Mushroom ten volle heb kunnen innemen door echt hard te gaan, op de manier die me voordien enkel weggelegd was in mijn morphsuit. Ik moet zeggen, die Zuid-Afrikanen dansen meer en dat geeft echt een crazy publiek. (Dries, speciaal voor jou: Infected Mushroom was een mindblow en deed me denken aan een mix tussen pendulum en the prodigy... BAM!)
De volgende dag was ik wel een wrak, ik herinnerde me ook niet of ik nu geslapen had of niet. Nooit meer drink ik zoveel energy drinks. Never, ever again.
Het was wel interessant om mijn maandag door te komen, niet wetende of je nu rechtstaat of zit, slaapt of wakker bent. Interessant moet ik zeggen maar niet voor herhaling vatbaar. Gelukkig had ik iets dat me er meteen weer bovenop hielp: Rugby en biltong! Die avond gingen we kijken naar de match University of Cape Town versus Universiteit Stellenbosch, het equivalent van Club Brugge vs. Anderlecht maal tien. We maakten UCT gelukkig zwaar in met 45-5 en ik leerde heel wat moois over mezelf. In mij schuilt een kleine, luidruchtige hooligan die dingen schreeuwt als "Kill them!", "YEEEEEEEEEAAAAAAAH" en "ARGH leer om te speel jy #%$&".
De rest van de (deze) week heb ik gespendeerd met het schrijven van die prachtige blogbericht, het opnieuw vinden van mijn stem (ik hou jullie op de hoogte wanneer ik hem vind) en gym (integratie blijft belangrijk).
We komen weer bij het einde, adieu en tot de volgende keer. Dan zal ik schrijven over Namibia, Uppington en nog heel wat nieuws!
donderdag 15 maart 2012
zaterdag 18 februari 2012
Smells like Teen Spirit
Dag buitenlanders! Hoe gaandet?
Het is nu al een maand geleden sinds mijn laatste blogupdate en ik kan nauwelijks beschrijven hoe vreemd dit allemaal voelt. Het is echt alsof de tijd alleen maar sneller en sneller gaat. Hoe dan ook, ik ga jullie niet langer in spanning laten wachten. Hier volgt een klein relaasje van de afgelopen weken.
Uitwisselingsstudent zijn is hier echt wel een droomervaring! Iedereen –ZONDER UITZONDERING- is hier vriendelijk en je wordt voorgesteld een enorm aangename mensen. De Stellenbosche gastvrijheid is legendarisch! Mijn schoolgenootjes zijn echt allemaal beleefd en enthousiast en ik hoop dat ik ook diezelfde indruk bij hun achter ga laten. Ze doen hier allemaal hun moeite om me hier thuis te laten voelen en dat lukt ook absurd snel. Ze stellen me bloot aan nieuwe ervaringen en ik ben dingen beginnen apprecieren die ik voor mijn verblijf in Zuid-Afrika als vanzelfsprekend zag. Een mooi voorbeeld hiervan is de natuur! De zoon van een collega van mijn gastma heeft me op een hike meegenomen in de heuvels en wijngaarden rond stellenbosch en ik heb de goede klik gemaakt dat alles rondom ons prachtig was: de bergen, de zee, de natuur, de mensen en gebouwen... Het is echt fijn om van dat soort dingen te kunnen genieten! Zoals reeds gezegd hebben ze me ook blootgesteld aan nieuwe ervaringen, de beste tot nu toe was waterskien! Ontzettend veel plezier! Het grappige is dat zelfs als je valt, het vallen leuk is en vallen deed ik vaak, vooral in het begin. Wakeboarding heb ik ook geprobeerd maar slechts enkele minuutjes dus daar kom ik nog niet ver mee... oefening baart gelukkig kunst!
Nu moet ik jullie ook vertellen over de titel. Zoals de meesten onder jullie wel weten is dat DE hit van nirvana geweest en in de clip zie je cheerleaders en een wild publiek. Wel! Dat heb ik deze donderdag ook gezien, al hadden ze wel hele goede manieren en waren ze euforisch! We hadden namelijk een atletiekwedstrijd met enkele andere scholen in de buurt en dat doen ze hier met alle toeters en bellen! Maak maar een mentaal beeld van 600 juichende jongeren die collectief een strijdkreet en dans uitvoeren. Gedaan? Ziet er heel indrukwekkend uit niet? Het was onbeschrijflijk om daar te staan en te kijken naar niet alleen de sportprestaties maar ook de teamgeest. Zoals wij zouden juichen om een Tia Hellebout die Olympisch goud krijgt of Shameboy op Rock Werchter, zo juichten zij allemaal tesamen voor hun school. Zoals ze hier zeggen: Mal! Compleet knetter zijn ze, die Afrikanen. Maar oh zo fantastisch! Je kan het je echt niet behelpen van enthousiast mee te zingen en te juichen. Onze school is wel een extreem voorbeeld blijkt steeds meer en meer. Op die wedstrijd werd te tegenstand compleet verpulverd en sleepten we het merendeel van alle bekers in de wacht. Waaronder ook die voor teamgeest. Hoe langer ik hier op school zit hoe meer ik zie hoe in prestatie en hun trots gerelateerd zijn. Misschien is het omdat je als Belg vaak niet echt een nationaal gevoel hebt dat ik er toch wel gevoelig voor ben, maar hier is trots overal te vinden. Dat is een deel van de cultuur hier. Als je over een bepaalde set kwaliteiten beschikt dan toon je die ook of dan worden die getoond op je schooluniform. Je krijgt onderscheidingen, badges, balkjes, dassen, sweaters en nog veel meer. Dat geeft niet alleen een gevoel van gelijkheid, maar ook een gevoel dat wat je doet of bereikt iets is om trots op te zijn. Dit stukje cultuur is niets iets dat je slechts in enkele scholen vindt. Arm of rijk, scholen tonen hier graag waarin welke leerlingen schitteren. Het is moeilijk om daar stiekem niet in mee te willen draaien! In zekere zin is het een beetje zoals het leger maar dan met gezag dat gebaseerd is op respect en niet op angst.
Ik ben hier ook trouwens weer lustig beginnen lezen. Heb bijna de autobiografie van Nelson Mandela uit (een knoert van een boek met goed boven de 700 pagina’s) en dat helpt me wel indien ik een cultuurschok ervaar. Heel veel van wat ik zie staat in dat boek uitgelegd en hoe het tot stand is gekomen. Het is me wel duidelijk dat ik nog veel meer ga moeten lezen wil ik de laatste 100 jaar hier echt begrijpen maar dat vind ik niet erg. Het volgende boek op mijn lijst is getiteld: “Woman Alone” en vertelt het relaas van een buitenlandse vrouw in Saudi-Arabia. Het is niet erg dik en waarschijnlijk heb ik het ergens dit weekend al uit. Ik hou jullie op de hoogte over hoe het was!
Zo, dat was het weer! Een kleine misschien warrige update over de stand van zaken hier. Ik weet dat ik nog tal van dingen ben vergeten maar dat is niet erg! Zo kan ik jullie nog vervelen met een wervelstorm aan verhalen in augustus op Pukkelpop en dergelijke.
Praat weer my boeties!
zaterdag 14 januari 2012
Stellies, het varken genaamd Napoleon en multiculturele Smarties!
Dag Belgium!
Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn blog een update heb gegeven dus zet je maar schrap voor een lekker pak nieuwe verhalen!
Ik ben hier nu sinds anderhalve maand in Stellenbosch en het lijkt me of ik hier in een ander land woon. Alles is anders: de wegen, de mensen, de gebouwen, de scholen, de stadsdynamiek en zoverder en zo voort. Ik verblijf momenteel bij een gemeenteraadslid van Stellenbosch, de vrolijke Johannie en haar echtgenoot Pierre. Beiden zijn ze Afrikaners (blank) en behandelen me echt EXTREEM goed. Het leven verloopt hier lekker gestaag maar alles vliegt o zo snel voorbij! Ik krijg rillingen bij de gedachte dat ik al in de helft van mijn project zit, brr! Maar ik loop op de zaken vooruit, laat ik beginnen bij het begin en eindigen in het midden! Het einde is namelijk nog vijfenhalve maand verder!
Het grappige is dat Stellenbosch een heel internationale studentenstad is. Je hebt Afrikanen (van over het hele continent), Noord- en Zuid-Amerikanen, Europeanen en een gezonde mengelmoes van enkele Aziatische landen, al zijn die in de minderheid want Stellenbosch uni is een Afrikaans sprekende universiteit en voor hen is het geen evidente taal om te leren. Maar de meest populaire mensen hier zijn vreemd genoeg geen van de bovenstaanden. U raadde het nooit maar Dilbekenaren zijn hier bekender dan welke andere nationaliteit aanwezig. Best wel handig dat ik tot de groep behoor. mwaha. Laat ik mezelf nader verklaren. Enkele jaren geleden besloten Dilbeek en het Zuid-Afrikaanse Franschhoek elkaars zustergemeente te worden met economisch voordeel voor beide gemeenten. Later werd ook Stellenbosch de zustergemeente van Dilbeek daar Franschhoek eigenlijk slechts een deelgemeente van Stellenbosch is. Bingo, schot in de roos. Die roem als Dilbekenaar moet natuurlijk wel gerelativeerd worden, ik ben geen beroemdheid, ik ga niet op de foto met kinderen die ik niet ken en ik moet ook geen gebouwen inwijden, gelukkig. Ik bedoel dat, als men vraagt van waar je bent en zegt “Belgium, by Brussel” je een reactive krijgt in de trend van “oh dat is fijn”. Maar als je antwoordt met “ek es van Dilbeek”, dan krijg je vaker (maar niet altijd) een introductie tot wat je gesprekspartner doet, waar hij/zij familie heeft en of je geen zin hebt om eens een kijkje te komen nemen op die person zijn werk. Een HEEL fijn effect want het brengt je op (bij voorbaat mijn excuses voor het lange samenvoegsel vol schrijffouten mijn geliefde leerkrachten Nederlands) megauberfantastischvette plekken! Daarmee ben ik jullie natuurlijk een voorbeeld schuldig! In de eerste en tweede week van mijn aankomst kreeg ik het privilege mee te rijden met de gemotiveerde mensen van LAW ENFORCEMENT die momenteel de wet handhaven in ruige gebieden zonder vuurwapens, een puike prestatie die bij mij zeker een indruk heeft achtergelaten. Je ziet bij hen duidelijk dat discipline door respect in plaats van angst veel effectiever werkt, een fenomeen dat men terugvindt op meerdere plekken in Stellenbosch. Dat is voor wat verder in dit blogbericht, mijn excuses mes copains.
Daarna was het tijd voor vakantie met als bestemming: Hermanes! Deze baai is vooral gekend voor zijn grote walvispopulatie die je vooral kan bewonderen rond paartijd! Jammer genoeg was die net voorbij toen we aankwamen en waren er niet veel walvissen te bespeuren. Al klamp ik me vast aan dat klein beetje hoop dat ik er toch eentje heb gezien, al kon dat ook gewoon een golf zijn. Neen, het was een walvis, dat is interessanter. Hoe dan ook, Hermanes is voor mij een van de mooiste plekken die ik ooit heb mogen aanschouwen. Het is rustig, de mensen zijn er fijn en het is niet overtoeristisch. Misschien dat ik me hier een landhuis (of vijf) ga kopen eens ik oop de toekomstige pensioensleeftijd kom van 90 ofzo. Als je zo lang werkt dan verdien je wel een spaarpotje hoop ik. Haha. Genoeg gezeverd en tijd voor een serieuze noot, ik wil hier ooit echt wel komen wonen. Na wat dagen aan zee was het tijd om even naar huis te keren en tijd om kerstmis te vieren! Op en top Afrikaans deden we dat met een vierdaagse braai/potjekos. Ik denk dat ik in deze periode mijn natuurlijke zwembandjes heb gekweekt, een vrolijk feit want die reserves heb ik hier nodig! Eens kerstmis om de hoek was het tijd om weder te keren naar Hermanes voor nog wat dagen Hemelse kust. Lekker niets doen en toch een keertje uitgeweest daar in een club of “going clubbing” zoals men hier zegt. Een unieke ervaring weliswaar! Zoals eerder gezegd heb je hier nogal een machocultuur en dat toont zich dan door een fenomeen dat Afrikanen zelf “the Nightlife Big Five” noemen. Heel wat gepronk en weinig gedans maar allemaal wel ontzettend fijne mensen! Mijn chaperones wisten me welt e vertellen dat dit geen typisch Afrikaans feest is, iets wat ik ook verder in dit bericht zal verklaren! Na die paar dagen ataraxia was het tijd om me voor de bereiden voor de grote AFS-trip langs de oostkust.
Op nieuwjaarsdag vertrok ik gepakt en gezakt naar Cape Town Airport waar ik al snel de andere AFS’ers in de Kaap ontmoette. We warden begeleid door een koppel dat nogal centraal staat in het werken van AFS in de kaap, wat ook compleet anders is dan in de andere chapters. Na een vlucht van twee uur raprap de baggage oppikken en dan raprap (lees vijf uur wachten) de bus op. Toen die bus dan toch arriveerde was het eigenlijk wel het wachten waard. Het was namelijk een 4x4 vrachtwagen van een viertal meters hoog. Voor de kenners: moest Chuck Norris een Transformer zijn, dan zou hij er zo uitzien. Zelfs als passagier in dat ding voel je je stoer. Enfin, hop met die bus door Johannesburg naar de centrale ontmoetingsplaats waar alle studenten samenkwamen. In total waren we met 36 studenten (Aantallen in dalende lijn: Duitsland, Belgium, Zwitserland, Oostenrijk, Thailand, Denemarken, Noorwegen, Paraguay, Brazil, Zweden, Spanje, Groenland en Canada). Wat me meteen opviel was dat niemand last had van verlegenheid of dergelijke, iedereen sprak met iedereen alsof ze elkaar al jaren kende. Een heel fijne sfeer dus! Na een maaltijd volgde er een briefing, daarna nog veel meer gebabbel. Jij weet wat jij hebt meegemaakt en dat de anderen dus minstens evenveel te vertellen hebben, iedereen deelde gedurende de hele trip verhalen met elkaar. En daaruit bleek dan dat iedereen heel wat met elkaar gemeen had waardoor we allemaal snel naar elkaar toegroeiden, dat was ook al een ervaring op zich. De volgende ochtend was het dan tijd om te vertrekken naar onze eerste bestemming… Krugerpark! Een natuurreservaat ter grootte van ons klein vaderland. We verbleven er in luxueuze tenten met een prachtig uitzicht. Hier stonden de gamewalks en drives op het programma, beiden met enkele nieuwe ervaringen tot gevolg! Vooral de gamewalk vond ik bijster interessant , zo beklommen we een heuveltje dat dan een termietennest bleek te zijn (ze hebben een botersmaak), leerden we de wondere wereld ontdekken van olifantenpoep die men rookt, gebruikt als thee en wordt gegeten door andere dieren omdat het zo vol zit met voedingsstoffen –ik heb gelukkig geen van bovenstaanden geprobeerd-, slangen, schorpioenen (ook de giftige), insecten, spinnen,… noem maar op! We zijn het tegengekomen en hebben erover geleerd. De gamedrive was niet zo goed, buiten het moment dat we plots door een grote kudde buffels warden omsingeld. Iedereen kon prachtige foto’s maken. Ik niet, mijn camera sloot zich blijkbaar aan bij de NMBS en ging in staking. Baler. De volgende dagen trokken we verder en bezochten onder andere de tweede grootste canyon in de wereld, het Afrikaanse Bokrijk, de Grenzen van Swaziland, Zululand en Durban. In die laatste hadden we toch wel een mooi hoogtepunt, een DOLFIJNENSHOW (!!!) en een zwaar zwembadfeestje dat werd uitgezonden op de radio. Ik had niet gedacht dat je zo hard kon feesten zonder spotlights, drank of kleren (op een zwembroek na natuurlijk). Het absolute hoogtepunt van die hele reis voor mij was wel zonder enige twijfel Drakensberg. We sliepen er onder de sterren en warden wakker met een zicht dat bestempeld is als werelderfgoed, paradijs. Buiten een reistrip was het ook zeker een teambuilding ervaring, op een relatief korte periode leer je een pak nieuwe mensen kennen die je vrienden worden en waarmee je zeker nog eens paden mee zal kruisen, al dan niet in Bangkok. Na die elfdaagse trip die meer het gevoel had van een weekend was het tijd om afscheid te nemen, redelijk emotioneel zo blijkt. Zo was ere en meisje van Noorwegen dat hard aan het snikken was omdat ze iemand niet meer ging zien die ze eigenlijk niet kende, maar het was ergens wel hartverwarmend om te zien. Goed, vliegtuig op, ontmoeting met Tannie en Oom die me meedeelden dat ik morgen naar school zou gaan en dan bedje in!
En dan nu, het reeds vooraf aangekondigde deel over de school hier! Ik kan het niet anders beschrijven als: WOW. Heel wat toppresterende scholen zijn nogal ijdel en heel vooringenomen maar hier niet. Het is een Afrikaans sprekende school die in de top 20 van het land staat met een slaagpercentage van 100 percent. Elke student krijgt de nodige zorg en aandacht, iedereen is vriendelijk en open, pesten is zo goed als onbestaande en het vreemde aan de hele zaak: er is geen schoolreglement maar wel uiterst veel discipline en bedrijvigheid. Hier kom ik terug bij mijn punt van vooraf. Het gezag in deze school is gebaseerd op respect, niet op angst. De zesdejaars hier helpen de lagere jaren, zien ze iets wat niet puik is dan grijpen ze zelf in zonder dat iemand van de staff dat zou moeten doen. Stellies (zoals de leerlingen zich hierzelf noemen) zijn jong en toch matuur tegelijkertijd. Ze kweken hier een moraal aan die snor zit op elk niveau. Een ander groot verschil met de scholen waar ik ben geweest zoals Mondeor High is het immense verschil in ‘school pride’. Hiermee wil ik geen kritiek geven op mijn voormalige school in Gauteng, ook daar vond je mensen met een fantastische persoonlijkheid, maar over het algemeen was er minder respect. Hier wordt de vlag voor zonsondergang gestreken, de uniformen zien er kraaknet uit, iedereen is glad geschoren en je vind geen enkel vuiltje op het schooldomein. Hun motto: “Semper Altior” schijnt enorm door. Om terug te komen op de relatie van de laatstejaars en de eerstejaars heb ik ook nog iets te vertellen. Ze hebben hier voor hen een soort ontgroening, al mag je dat word van de directive niet gebruiken omdat het zo’n slechte conotatie heeft. Het is op geen enkel vlak onaangenaam voor de eerstejaars, ze moeten enkele opdrachten doen op het schoolterrein om het te leren kennen, ze houden voedselgevechtenm trolleyraces, moeten gedurende een uur alles doen wat de laatstejaars hen bevelen (waarin ze niet te ver gaan) en worden eens goed bang gemaakt. In die laatste mocht ik meehelpen en dat was best wel prettig. Als inwijdingsritueel moet elke eerstejaar ook een steentje gaan halen uit een nabije rivier en worden die ingemetseld in de school, waarmee zee en ‘part of the family’ worden. Daarna kregen zee en schuimparty waarin ik ook mocht meedoen. Het is op deze gelegenheid dat ik trouwens een beetje heb geleerd om te sokkiedansen. Iets wat ze niet alleen op Afrikaner Musiek doen (vergelijkbaar met Schlager) maar ook op de sounds van Deadmau5. All in the name of good fun, and good fun it was. Fijn feit: op het einde van de fuif ging zo goed als niemand naar huis tot het hele auditorium was opgekuist. Wow.
Zo, dat was zo een beetje mijn laatste anderhalve maand. Zoals je ziet was het hectisch en fantastisch. Ik nader nu het midden van mijn verblijf en dat is vreemd… Nog enkele practische mededelingen lijken me nu wel belangrijk! Het Belgisch Olympisch team is hier aan het trainen, zo zag ik Tia Hellebout casually op straat lopen met haar kid en nog wat andere mensen wiens gezicht ik niet kon zien, waarschijnlijk de anderen want ze zagen er sportief uit. Wat de brieven betreft, weet ik niet of ik ze nog ga opsturen… De post hangt hier wel ok ineen maar alle post passeert langs Gauteng en daar denk ik dat men last heeft van een vortex op het distributiecentrum want alles verdwijnt daar. Wat ik wel ga doen is ze schrijven en ze gewoon geven aan de mensen die me hun adres doorgeven bij mijn terugkeer. Ik weet dat het minder cool is dan ze opsturen, maar zo loop ik minder risico op het verliezen van mijn momentopnames die ik in die brieven heb neergeschreven… Dus jullie krijgen je brieven nog wel, alleen ben ik de postbode in plaats van de post! Verder, de mensen die zich geroepen te voelen om met mij wat te mailen, u bent baie welkom! antonvandyck@gmail.com is het adres. Je mag schrijven over wat je wil want ik ben eigenlijk echt wel heel nieuwsgierig naar hoe jullie het maken en wat jullie allemaal overkomt. :)
Ik denk dat jullie hier wel genoeg leesstof mee hebben waarde vrienden, familie, companen, huisdieren
Ik groet u en tot de volgende keer!
Tintin
donderdag 8 december 2011
Stellenbosch baby!
Hallo!
Het is weer even geleden sinds mijn laatste goede update en sindsdien is er wel wat gebeurd. Ik zal mijn best doen jullie dan ook zoveel mogelijk te vertellen!
De laatste weken verbleef ik dus in Pretoria bij vrienden in afwachting van een nieuw gastgezin. Het was nogal een slechte periode van het jaar om er eentje te zoeken want de meeste gezinnen die dat normaal doen hebben nog steeds hun student of bereiden zich voor op hun aankomst ergens in januari. Daarom besloot ik maar zelf het initiatief te nemen en zelf te zoeken naar een gastgezin! Gelukkig zat ik daarvoor op de juiste plaats. De vrienden waar ik bij verbleef gingen naar een receptie op de Belgische ambassade (naar aanleiding van koningsdag, zie facebook voor foto's) en ik mocht mee! Het was heel fijn om zoveel interessante mensen te zien: allerlei verkopers, zakenlui, attachees en nog veel meer! Ik besloot dan ook van de gelegenheid zoveel mogelijk gebruik te maken en ben mezelf beginnen voorstellen aan zoveel mogelijk mensen. Een persoon in het bijzonder heeft me juist heel erg geholpen, de winnaar van de koningin Elisabeth-wedstrijd voor piano heeft heel wat mensen in mijn richting gestuurd die ik dan een kaartje gaf met mijn gegevens op en dat was dat. Verder was het mosselen met frietjes, chocolade en andere Belgische specialiteiten achter de kiezen werken maar bovenal: socializen! Ik stond er toch van te kijken hoeveel handelsrelaties Belgie had met Zuid-Afrika.
Dat was dus fijne herinnering 1, receptie op de ambassade. Een andere fijne dag was een verjaardagsfeestje waar ik naartoe mocht. De uitnodiging kwam redelijk onverwacht maar dat vond ik niet erg. De locatie ervan was aan het grootste meer in privebezit in Zuid-Afrika, met muziek, volleybal, braai en zwemmen zat de sfeer er meteen in. Ik waande me in de videoclip van Kid Rock's cover van Sweet home Alabama (maar dan zonder rednecks en meer zon).
Verder zijn we nog scholen gaan bezoeken, in de hoop dat die me zouden kunnen helpen in mijn zoektocht. Twee in het bijzonder: Tyger Valley en St. Albans, beiden privescholen. Wat me hier enorm opvalt is het algemene verschil tussen privescholen en staatsscholen. Je hebt wel je uitzonderingen in goede staatsscholen zoas Stellenbosch Hoerschool en Mondeor, maar over het algemeen zijn ze een geval apart. Zeker in de noordelijkere provincies zoals Limpopo en Gauteng. Het niveau ligt in bepaalde scholen zo dramatisch beneden alle peil dat men in het zesde middelbaar ziet wat wij in het zesde leerjaar zien, de leerkrachten komen niet eens opdagen voor hun les of zitten zelf onder invloed in de klas. In de privescholen dan weer is alles heel streng en katholiek, er heerst een sfeer van bedrijvigheid en competitiviteit die niet altijd even goed is. In deze scholen loopt het niveau compleet gelijk met onze Belgische scholen met het grote verschil dat ze veel beter zijn in sport. Elke week zijn het hier wedstrijden tussen alle scholen in een tiental sporten en de coaches zijn heel prestatiegericht. Sommige leerlingen kunnen die druk niet echt aan en gaan dan bijvoorbeeld steroiden gebruiken om toch nog te kunnen presteren met alle gevolgen van dien. Gelukkig treden de scholen dan wel correct op en worden de "juicers" geschorst of zelfs van de school getrapt. Dat brengt me dan weer bij een nieuw puntje: de machocultuur! Je hebt er hier enorm veel en ze zien er allemaal exact hetzelfde uit. Een matje in de nek, haar vol gel, vaak geblondeerd en het soort oranje steroidenspieren dat je terugvindt op verkoop-TV. Dan ben ik toch liever die kleine blonde bleke Europeaan met de dunne armpjes ;) En zo zie je maar dat het macholegioen een internationaal feit is!
Al die verschillen en gelijkenissen, het is best wel interessant om te bemerken.
Zoals jullie weten (eigenlijk waarschijnlijk niet) is hier politiek gezien vanalles aan het gebeuren. Een naam in het bijzonder doet hier een enorm spervuur aand debatten oplaaien, de persoon Malema. Hij is de voorzitter van de ANC youthleage en jammer genoeg waarschijnlijk de volgende president van Zuid-Afrika tenzij zijn achterban plots een stel hersens krijgt. Malema wil namelijk een herverdeling van het land. Iets wat wel goed lijkt en ook als muziek in de oren klinkt voor de miljoenen daklozen en armen in dit land maar eens gerealiseerd waarschijnlijk de economische ondergang zou betekenen voor Zuid-Afrika. Momenteel is er heel wat land in handen van blanke boeren die het hebben verkregen onder Apartheid en het in het heden verbouwen en zorgen voor de graanschuur van Afrika en een groot deel van haar economische weerbaarheid. Als het aan Malema zou liggen, zouden deze landen van vandaag op morgen moeten worden overgedragen aan de zwarte landlozen die helaas niet de knowhow bezitten om de landbouwoperaties in gang te houden en slechts verbouwen om zichzelf te onderhouden. Verder doet hij ook uitspraken als: "Kill die boer!" wat eigenlijk "dood aan de blanken betekent". Hetzelfde fenomeen heeft zich al eens voorgedaan in Zimbabwe on Mugabe. Hij deed wat Malema wil verwezelijken en het werd de ondergang van het land en haar burgers. Mugabe houdt de rijkdom voor zichzelf en de zijnen zoals ook wel gebeurde in het Midden-Oosten (en Malema nu ook al begint te doen). Het zal zeker interessant zijn om die situatie te zien binnen 10 jaar, misschien is hij tegen dan ook al afgezet. Hoe dan ook, waar ik kan volgen dat deze een eerlijke landverdeling willen, volg ik niet dat dat van vandaag op morgen het geval kan zijn zonder het land om zeep te helpen. Het is jammer genoeg zo dat de blanken nog voor het grootste deel de knowhow hebben en het tijd zal kosten eer die knowhow algemeen is. Jammer genoeg is hier een grote massa die enorm misnoegd is omdat ze bijna niets heeft zien veranderen en niet genoeg is onderwezen om te realiseren dat dat een geleidelijke verandering zal zijn. Hoe dan ook, tot zover mijn kleine alinea over het huidig politicologisch klimaat! ;)
Dan nu... mijn aankomst hier in Stellenbosch! Over een cultuurshock gesproken! Ik heb er nu toch al drie of vier beleefd sinds mijn aankomst hier. Maar deze laatste was toch wel de grootste. Je zou kunnen zeggen dat de Western-Cape een land op zichzelf is. Het is trouwens de enige provincie waar een andere partij dan de ANC aan de macht is, namelijk de DA (Democratic Alliance). De mensen en hun mentaliteit staan hier sterk in contrast met de rest van het land. Het noorden beschouwt hen trouwens als lui en irritant omdat het lijkt alsof er niet veel gebeurt en de mensen er altijd op hun gemak zijn. Ik zou het eerder toeschrijven aan een "lekke" levensritme omdat ze hier veel efficienter werken. Je merkt aan de mensen hun algemeen gedrag dat ze hier een levensvreugde hebben die ik in Gauteng ook wel heb gezien, maar bij een veel kleinere groep. Het landschap is hier ook iets totaal anders, ik waan me in een setting die je niet anders kan beschrijven als een mengeling van Duitse bergen met Franse wijngaarden! Stellenbosch is trouwens 1 van DE grote wijnstreken, wie weet wordt ik wel een amateur in de wijnsmaken op het eind van mijn verblijf, we zullen zien!
Over het algemeen is het hier erg indrukwekkend, deze plek wordt vaak beschreven als het Harvard en Oxford van Afrika (deze drie wisselen trouwens heel wat studenten uit is me ter oren gekomen), Wat wel vreemd klinkt aangezien veel mensen nog het vastgeroeste beeld hebben van een Afrika dat bestaat uit hutten en ongetemde wildernissen... Dus niet, een mekka voor 50.000 studenten, het nationaal rugbyteam EN niet te vergeten, de zustergemeente van mijn HOMETOWN DILBEEK! Met andere woorden: Dilbeek kan je gelijk stellen met: Harvard, Oxford, Stellenbosch,... ;) (ik moet toch even een beetje chauvinistisch zijn...) Ik heb het gevoel dat ik me hier baaielekker ga amuzeren!
_______________________________________________________________________
SPOILER: Het volgende gaat niet over mijn uitwisselingsproject dus je hoeft het niet te lezen
_______________________________________________________________________
Even over wat anders, blijkbaar hebben we een regering, Di Rupo I! Ik schrijf er hierover omdat ik, indien ik dit volgend jaar allemaal opnieuw lees eens kan terugblikken over wat ik er toen over dacht dus echt Afrikaans is het niet, mijn verontschuldigingen. Ik las op deredactie.be een stortvloed van commentaar over onze nieuwe baasjes, veel ervan was wel redelijk belachelijk aangezien bepaalde politici werden afgeschoten op het uiterlijk alleen. Ik beschouw dat als commentaar willen geven maar geen argumenten hebben... We zien wel waar ze zullen eindigen. Ze hebben alleszins veel te bewijzen aangezien het wel duidelijk is dat er geen greintje vertrouwen meer rest na 540 dagen onderhandelen. Ik hoop wel dat ze geen te gekke dingen gaan doen...
EINDE VAN HET ONAFRIKAANSE DING: lees maar verder
Jaha, we kunnen weer verder! De feestdagen komen eraan en Sinterklaas is al over de daken gepasseerd. Ze zeggen dat je rond deze periode wel wat heimwee kweekt normaal gezien omdat je terugdenkt aan het samenzijn met familie en het lekkere eten en de pakjes onder de (soms plastieken maar er heel mooi uitziende) kerstboom. Dat zal waarschijnlijk wel een obstakeltje worden, lieve Moeshie... (en familie).
Maargoed, ik zit hier wel goed! Mijn nieuw gezin is warm en liefdevol dus ik denk dat ik het ga beschouwen als een vakantiekerst! Ik denk wel dat ik geen kaartjes ga sturen aangezien er nog geen zijn aangekomen van de vorige groep die ik ergens begin vorige maand heb verstuurd ;) Maar zodra er iemand iets krijgt, doe me een berichtje en dan weet ik dat er toch geen vortex bestaat ergens in het verwerkingssysteem van de Zuid-Afrikaanse post!
Ik denk dat ik hier ga afsluiten, ik zal in de toekomst zeker nog een update geven maar wanneer kan ik niet exact zeggen want er komt een ubervette trip aan en ik denk niet dat ik dan zal beschikken over internet!
Hoe dan ook, prettig kerstfeest en praat weer!
Anton/Bodhi
ps: excuses voor de schrijffouten, dit toetsenbord is echt compleet anders en vaak schrijven in het Nederlands doe ik momenteel niet :)
Het is weer even geleden sinds mijn laatste goede update en sindsdien is er wel wat gebeurd. Ik zal mijn best doen jullie dan ook zoveel mogelijk te vertellen!
De laatste weken verbleef ik dus in Pretoria bij vrienden in afwachting van een nieuw gastgezin. Het was nogal een slechte periode van het jaar om er eentje te zoeken want de meeste gezinnen die dat normaal doen hebben nog steeds hun student of bereiden zich voor op hun aankomst ergens in januari. Daarom besloot ik maar zelf het initiatief te nemen en zelf te zoeken naar een gastgezin! Gelukkig zat ik daarvoor op de juiste plaats. De vrienden waar ik bij verbleef gingen naar een receptie op de Belgische ambassade (naar aanleiding van koningsdag, zie facebook voor foto's) en ik mocht mee! Het was heel fijn om zoveel interessante mensen te zien: allerlei verkopers, zakenlui, attachees en nog veel meer! Ik besloot dan ook van de gelegenheid zoveel mogelijk gebruik te maken en ben mezelf beginnen voorstellen aan zoveel mogelijk mensen. Een persoon in het bijzonder heeft me juist heel erg geholpen, de winnaar van de koningin Elisabeth-wedstrijd voor piano heeft heel wat mensen in mijn richting gestuurd die ik dan een kaartje gaf met mijn gegevens op en dat was dat. Verder was het mosselen met frietjes, chocolade en andere Belgische specialiteiten achter de kiezen werken maar bovenal: socializen! Ik stond er toch van te kijken hoeveel handelsrelaties Belgie had met Zuid-Afrika.
Dat was dus fijne herinnering 1, receptie op de ambassade. Een andere fijne dag was een verjaardagsfeestje waar ik naartoe mocht. De uitnodiging kwam redelijk onverwacht maar dat vond ik niet erg. De locatie ervan was aan het grootste meer in privebezit in Zuid-Afrika, met muziek, volleybal, braai en zwemmen zat de sfeer er meteen in. Ik waande me in de videoclip van Kid Rock's cover van Sweet home Alabama (maar dan zonder rednecks en meer zon).
Verder zijn we nog scholen gaan bezoeken, in de hoop dat die me zouden kunnen helpen in mijn zoektocht. Twee in het bijzonder: Tyger Valley en St. Albans, beiden privescholen. Wat me hier enorm opvalt is het algemene verschil tussen privescholen en staatsscholen. Je hebt wel je uitzonderingen in goede staatsscholen zoas Stellenbosch Hoerschool en Mondeor, maar over het algemeen zijn ze een geval apart. Zeker in de noordelijkere provincies zoals Limpopo en Gauteng. Het niveau ligt in bepaalde scholen zo dramatisch beneden alle peil dat men in het zesde middelbaar ziet wat wij in het zesde leerjaar zien, de leerkrachten komen niet eens opdagen voor hun les of zitten zelf onder invloed in de klas. In de privescholen dan weer is alles heel streng en katholiek, er heerst een sfeer van bedrijvigheid en competitiviteit die niet altijd even goed is. In deze scholen loopt het niveau compleet gelijk met onze Belgische scholen met het grote verschil dat ze veel beter zijn in sport. Elke week zijn het hier wedstrijden tussen alle scholen in een tiental sporten en de coaches zijn heel prestatiegericht. Sommige leerlingen kunnen die druk niet echt aan en gaan dan bijvoorbeeld steroiden gebruiken om toch nog te kunnen presteren met alle gevolgen van dien. Gelukkig treden de scholen dan wel correct op en worden de "juicers" geschorst of zelfs van de school getrapt. Dat brengt me dan weer bij een nieuw puntje: de machocultuur! Je hebt er hier enorm veel en ze zien er allemaal exact hetzelfde uit. Een matje in de nek, haar vol gel, vaak geblondeerd en het soort oranje steroidenspieren dat je terugvindt op verkoop-TV. Dan ben ik toch liever die kleine blonde bleke Europeaan met de dunne armpjes ;) En zo zie je maar dat het macholegioen een internationaal feit is!
Al die verschillen en gelijkenissen, het is best wel interessant om te bemerken.
Zoals jullie weten (eigenlijk waarschijnlijk niet) is hier politiek gezien vanalles aan het gebeuren. Een naam in het bijzonder doet hier een enorm spervuur aand debatten oplaaien, de persoon Malema. Hij is de voorzitter van de ANC youthleage en jammer genoeg waarschijnlijk de volgende president van Zuid-Afrika tenzij zijn achterban plots een stel hersens krijgt. Malema wil namelijk een herverdeling van het land. Iets wat wel goed lijkt en ook als muziek in de oren klinkt voor de miljoenen daklozen en armen in dit land maar eens gerealiseerd waarschijnlijk de economische ondergang zou betekenen voor Zuid-Afrika. Momenteel is er heel wat land in handen van blanke boeren die het hebben verkregen onder Apartheid en het in het heden verbouwen en zorgen voor de graanschuur van Afrika en een groot deel van haar economische weerbaarheid. Als het aan Malema zou liggen, zouden deze landen van vandaag op morgen moeten worden overgedragen aan de zwarte landlozen die helaas niet de knowhow bezitten om de landbouwoperaties in gang te houden en slechts verbouwen om zichzelf te onderhouden. Verder doet hij ook uitspraken als: "Kill die boer!" wat eigenlijk "dood aan de blanken betekent". Hetzelfde fenomeen heeft zich al eens voorgedaan in Zimbabwe on Mugabe. Hij deed wat Malema wil verwezelijken en het werd de ondergang van het land en haar burgers. Mugabe houdt de rijkdom voor zichzelf en de zijnen zoals ook wel gebeurde in het Midden-Oosten (en Malema nu ook al begint te doen). Het zal zeker interessant zijn om die situatie te zien binnen 10 jaar, misschien is hij tegen dan ook al afgezet. Hoe dan ook, waar ik kan volgen dat deze een eerlijke landverdeling willen, volg ik niet dat dat van vandaag op morgen het geval kan zijn zonder het land om zeep te helpen. Het is jammer genoeg zo dat de blanken nog voor het grootste deel de knowhow hebben en het tijd zal kosten eer die knowhow algemeen is. Jammer genoeg is hier een grote massa die enorm misnoegd is omdat ze bijna niets heeft zien veranderen en niet genoeg is onderwezen om te realiseren dat dat een geleidelijke verandering zal zijn. Hoe dan ook, tot zover mijn kleine alinea over het huidig politicologisch klimaat! ;)
Dan nu... mijn aankomst hier in Stellenbosch! Over een cultuurshock gesproken! Ik heb er nu toch al drie of vier beleefd sinds mijn aankomst hier. Maar deze laatste was toch wel de grootste. Je zou kunnen zeggen dat de Western-Cape een land op zichzelf is. Het is trouwens de enige provincie waar een andere partij dan de ANC aan de macht is, namelijk de DA (Democratic Alliance). De mensen en hun mentaliteit staan hier sterk in contrast met de rest van het land. Het noorden beschouwt hen trouwens als lui en irritant omdat het lijkt alsof er niet veel gebeurt en de mensen er altijd op hun gemak zijn. Ik zou het eerder toeschrijven aan een "lekke" levensritme omdat ze hier veel efficienter werken. Je merkt aan de mensen hun algemeen gedrag dat ze hier een levensvreugde hebben die ik in Gauteng ook wel heb gezien, maar bij een veel kleinere groep. Het landschap is hier ook iets totaal anders, ik waan me in een setting die je niet anders kan beschrijven als een mengeling van Duitse bergen met Franse wijngaarden! Stellenbosch is trouwens 1 van DE grote wijnstreken, wie weet wordt ik wel een amateur in de wijnsmaken op het eind van mijn verblijf, we zullen zien!
Over het algemeen is het hier erg indrukwekkend, deze plek wordt vaak beschreven als het Harvard en Oxford van Afrika (deze drie wisselen trouwens heel wat studenten uit is me ter oren gekomen), Wat wel vreemd klinkt aangezien veel mensen nog het vastgeroeste beeld hebben van een Afrika dat bestaat uit hutten en ongetemde wildernissen... Dus niet, een mekka voor 50.000 studenten, het nationaal rugbyteam EN niet te vergeten, de zustergemeente van mijn HOMETOWN DILBEEK! Met andere woorden: Dilbeek kan je gelijk stellen met: Harvard, Oxford, Stellenbosch,... ;) (ik moet toch even een beetje chauvinistisch zijn...) Ik heb het gevoel dat ik me hier baaielekker ga amuzeren!
_______________________________________________________________________
SPOILER: Het volgende gaat niet over mijn uitwisselingsproject dus je hoeft het niet te lezen
_______________________________________________________________________
Even over wat anders, blijkbaar hebben we een regering, Di Rupo I! Ik schrijf er hierover omdat ik, indien ik dit volgend jaar allemaal opnieuw lees eens kan terugblikken over wat ik er toen over dacht dus echt Afrikaans is het niet, mijn verontschuldigingen. Ik las op deredactie.be een stortvloed van commentaar over onze nieuwe baasjes, veel ervan was wel redelijk belachelijk aangezien bepaalde politici werden afgeschoten op het uiterlijk alleen. Ik beschouw dat als commentaar willen geven maar geen argumenten hebben... We zien wel waar ze zullen eindigen. Ze hebben alleszins veel te bewijzen aangezien het wel duidelijk is dat er geen greintje vertrouwen meer rest na 540 dagen onderhandelen. Ik hoop wel dat ze geen te gekke dingen gaan doen...
EINDE VAN HET ONAFRIKAANSE DING: lees maar verder
Jaha, we kunnen weer verder! De feestdagen komen eraan en Sinterklaas is al over de daken gepasseerd. Ze zeggen dat je rond deze periode wel wat heimwee kweekt normaal gezien omdat je terugdenkt aan het samenzijn met familie en het lekkere eten en de pakjes onder de (soms plastieken maar er heel mooi uitziende) kerstboom. Dat zal waarschijnlijk wel een obstakeltje worden, lieve Moeshie... (en familie).
Maargoed, ik zit hier wel goed! Mijn nieuw gezin is warm en liefdevol dus ik denk dat ik het ga beschouwen als een vakantiekerst! Ik denk wel dat ik geen kaartjes ga sturen aangezien er nog geen zijn aangekomen van de vorige groep die ik ergens begin vorige maand heb verstuurd ;) Maar zodra er iemand iets krijgt, doe me een berichtje en dan weet ik dat er toch geen vortex bestaat ergens in het verwerkingssysteem van de Zuid-Afrikaanse post!
Ik denk dat ik hier ga afsluiten, ik zal in de toekomst zeker nog een update geven maar wanneer kan ik niet exact zeggen want er komt een ubervette trip aan en ik denk niet dat ik dan zal beschikken over internet!
Hoe dan ook, prettig kerstfeest en praat weer!
Anton/Bodhi
ps: excuses voor de schrijffouten, dit toetsenbord is echt compleet anders en vaak schrijven in het Nederlands doe ik momenteel niet :)
woensdag 16 november 2011
Een vluggertje en een zoektocht!
Dag waarde (land)genoten!
Ik weet dat ik recentelijk al een blogbericht heb gepost maar gezien de hoeveelheid gebeurtenissen schrijf ik nu al wat op, anders vergeet mijn grijze massa de helft!
Ik zal maar beginnen bij het begin: Zoals jullie weten werd ik een tijdje geleden overvallen en is dat heel niptjes goed afgelopen. Hoe dan ook, dat hele gedoe maakte mijn uitwisselingsproject er niet makkelijker op. Gelukkig kreeg ik heel wat steun van mijn gastgezin, AFS, school en vrienden. Jammer genoeg gebeurt alles om een reden, wat een direct citaat is van mijn AFS-contactpersoon, ook die overval is geen uitzondering. Ik denk dat iemand van mijn school dacht dat ik veel geld op zak had en dat was dat, brute pech! Hoe dan ook, gezien bedreigingen een hoe ze handelden was het beter dat ik overgeplaatst werd naar een andere regio waar ik dan mijn uitwisselingsproject kan voortzetten. Afgelopen zaterdag was het dan zover, ik kon bij goede vrienden van mijn familie even in opvang en ze kwamen me halen. Eenderzijds stemde het me wel erg droevig want mijn gastfamilie was F-A-N-T-A-S-T-I-S-C-H maar anderzijds was het beter om erover heen te raken en daarbij ook veiliger. Ik ben gelukkig niet bij hen weggegaan in geschil, er zijn al plannen dat ik verder in mijn project ze een bezoekje zal brengen :). Ik ben ook van plan ze met kerstmis te schrijven, het is dan ook familie!
Hoe dan ook, momenteel zit ik hier in Pretoria en hoewel het 80km van mijn vorige plaatsing is, is het toch alsof ik in een totaal andere wereld ben! Ik beleef hier als het ware een tweede cultuurshock! Pretoria is in veel opzichten een veel ruimere stad dan Johannesburg, je hebt veel minder zwerfvuil enzovoort! De verschillen kan je niet meer tellen op handen en voeten! Bovenal is het weer een nieuwe stap in mijnn avontuur, hoewel het een residentiële wijk is kan je de leeuwen 's nachts horen brullen. Dat alles helpt me wel een vroegtijdig punt te zetten achter die ene nare ervaring. Die enkele minuten vallen in het niets bij de uren/dagen die ik hier en in Johannesburg heb beleefd! We vliegen er dus in, patat! (kleine Samson en Gert verwijzing)
Maargoed! Zoals reeds gezegd is mijn plaatsing hier in het prachtige Pretoria slechts tijdelijk en ik ben dus (opnieuw) vlijtig op zoek naar een fijn Gastgezin! Waar maakt niet echt uit, zolang het maar in een veilige, niet puntige omgeving is. Het is wederom nogal dringend, aangezien de vrienden waarbij ik nu zit zouden terugkeren naar België in het begin van December en er daarna niet echt een alternatief voor mij is. AFS zelf zoekt ook, maar heeft me laten weten dat dit een extreem moeilijke periode is om families te vinden omdat een groot deel van hun vaste gastgezinnen zelf nog studenten in huis hebben die vertrekken ergens in januari. Dus bij deze zoek ik zelf ook in de hoop mijn kansen te vergroten! Ken je iemand die eventueel geïnteresseerd is in het hosten van een knappe, sociale, extreem slimme en dynamische Belgische student, contacteer me dan met een mailtje naar het adres: antonvandyck@gmail.com
Uw correspondent ter plaatse,
Anton
Ik weet dat ik recentelijk al een blogbericht heb gepost maar gezien de hoeveelheid gebeurtenissen schrijf ik nu al wat op, anders vergeet mijn grijze massa de helft!
Ik zal maar beginnen bij het begin: Zoals jullie weten werd ik een tijdje geleden overvallen en is dat heel niptjes goed afgelopen. Hoe dan ook, dat hele gedoe maakte mijn uitwisselingsproject er niet makkelijker op. Gelukkig kreeg ik heel wat steun van mijn gastgezin, AFS, school en vrienden. Jammer genoeg gebeurt alles om een reden, wat een direct citaat is van mijn AFS-contactpersoon, ook die overval is geen uitzondering. Ik denk dat iemand van mijn school dacht dat ik veel geld op zak had en dat was dat, brute pech! Hoe dan ook, gezien bedreigingen een hoe ze handelden was het beter dat ik overgeplaatst werd naar een andere regio waar ik dan mijn uitwisselingsproject kan voortzetten. Afgelopen zaterdag was het dan zover, ik kon bij goede vrienden van mijn familie even in opvang en ze kwamen me halen. Eenderzijds stemde het me wel erg droevig want mijn gastfamilie was F-A-N-T-A-S-T-I-S-C-H maar anderzijds was het beter om erover heen te raken en daarbij ook veiliger. Ik ben gelukkig niet bij hen weggegaan in geschil, er zijn al plannen dat ik verder in mijn project ze een bezoekje zal brengen :). Ik ben ook van plan ze met kerstmis te schrijven, het is dan ook familie!
Hoe dan ook, momenteel zit ik hier in Pretoria en hoewel het 80km van mijn vorige plaatsing is, is het toch alsof ik in een totaal andere wereld ben! Ik beleef hier als het ware een tweede cultuurshock! Pretoria is in veel opzichten een veel ruimere stad dan Johannesburg, je hebt veel minder zwerfvuil enzovoort! De verschillen kan je niet meer tellen op handen en voeten! Bovenal is het weer een nieuwe stap in mijnn avontuur, hoewel het een residentiële wijk is kan je de leeuwen 's nachts horen brullen. Dat alles helpt me wel een vroegtijdig punt te zetten achter die ene nare ervaring. Die enkele minuten vallen in het niets bij de uren/dagen die ik hier en in Johannesburg heb beleefd! We vliegen er dus in, patat! (kleine Samson en Gert verwijzing)
Maargoed! Zoals reeds gezegd is mijn plaatsing hier in het prachtige Pretoria slechts tijdelijk en ik ben dus (opnieuw) vlijtig op zoek naar een fijn Gastgezin! Waar maakt niet echt uit, zolang het maar in een veilige, niet puntige omgeving is. Het is wederom nogal dringend, aangezien de vrienden waarbij ik nu zit zouden terugkeren naar België in het begin van December en er daarna niet echt een alternatief voor mij is. AFS zelf zoekt ook, maar heeft me laten weten dat dit een extreem moeilijke periode is om families te vinden omdat een groot deel van hun vaste gastgezinnen zelf nog studenten in huis hebben die vertrekken ergens in januari. Dus bij deze zoek ik zelf ook in de hoop mijn kansen te vergroten! Ken je iemand die eventueel geïnteresseerd is in het hosten van een knappe, sociale, extreem slimme en dynamische Belgische student, contacteer me dan met een mailtje naar het adres: antonvandyck@gmail.com
Uw correspondent ter plaatse,
Anton
donderdag 3 november 2011
Long Walk to... the bus stop
Gegroet iedereen! Zoals jullie inmiddels wel weten is er enorm veel gebeurd tijdens mijn laatste update. Bereid je maar voor op een langlanglang blogbericht!
Als eerste ga ik met jullie mijn ervaringen delen over het meest prominente obscure dat ik kon vinden, magie. Blijkbaar is iedereen er wel onder de invloed van een Sangoma (heksendokter) of een Niang (heler). Deze twee soorten tovenaars hebben ook een groeiende invloed in de sociaal-politieke klimaat van Zuid-Afrika. Met het wegvallen van de Apartheid beginnen de stammennaties hun eigen politiek steeds meer door te voeren waardoor de onderlinge rivaliteit stijgt. Veel van de traditionele stamhoofden worden nu niet meer erkend omdat zij en hun voorgangers onder een hoedje speelden met de National Party, de groote stuwmotor achter Apartheid en de dood van tienduizenden mijnwerkers die naar de stad trokken omdat hun stamhoofden hen rijkdom en macht beloofden indien ze de stam gingen vertegenwoordigen in de mijnen. Hoe dan ook, met het wegvallen van de traditionele potentaten keren de mensen nu naar de 'stabielere' machtsvormen, die van de traditionele magie. Maar binnen de stammennaties hebben (vooral) de Sangoma's elk een eigen obscure agenda. Velen consolideren hun macht door het uitvoeren van duivelse rituelen met rituele offeringen en andere huiveringwekkende taferelen. Voorbeeld: een Sangoma met niet zoveel achterban maar wel heel veel 'magie' heeft een huis in de buurt behekst met 123 jaar ongeluk. Hoe het ritueel verliep weet ik niet maar wat er van overbleef is en afgehakte ramskop (die daar nog steeds ligt te rotten omdat zelfs de kuisdiensten het niet durven aan te raken) waarvan de ogen zijn verwijderd en vervangen door bloemen. Smakelijk niet? De meest obscure magie die Zuid-Afrika kent is die van het Satanisme, wat je krijgt als je religieus fanatisme mengt met een traditionele geschiedenis van offeren en het occulte! Deze soort magie heeft onlangs voor vel opschudding gezorgd. Twee meisjes werden ontvoerd en werden gedwongen deel te nemen in een offerritueel. Ze werden overgoten in benzine en levend ritueel verbrand, op een 200tal meter van mijn school. Eentje vecht nog voor haar leven en het andere meisje heeft het helaas niet gehaald... Hoe dan ook, zo'n dingen gebeuren hier wekelijks en je kan er maar best niet te zwaar aan tillen. Magie hier heeft ook minder donkere vormen en die houden zichzelf in leven omdat er van zowat 1 op de 3 gezegd wordt dat ze een magische kwaliteit hebben of iets magisch hebben meegemaakt. Ook van mij doen er dergelijke verhalen de ronde, blijkbaar zou ik kunnen ademen onder water en gelooft een harde maar gelukkig kleine kern dat ik een vis als stamvader zou hebben. Zoals al gemerkt roddelen ze hier graag. Elke dag kom je wel nieuwe dingen over jezelf te weten, echt wonderbaarlijk! Blijkbaar zou ik in het leger zitten en ben ik veel ouder dan ik laat weten en heb ik ooit een telefoonboek uitgelezen! (???) Ik vraag me af van waar de het halen... Maar het maakt je dagen wel heel interessant, wie weet kan ik morgen wel vliegen!!
Zoals jullie weten was ik afgelopen weekend op de provinciale kampioenschappen in Pretoria en ik moet zeggen dat het wel een heel interessante gebeurtenis was al hebben we niet veel gewonnen. Cultureel gezien heb ik er vooral wat uit geleerd maar de conclusie ga ik jullie nog even schuldig blijven, wat je ziet is immers niet altijd wat het is! Wat ik wel met je kan delen is dat het potentieel heel ontnuchterend is en dat roeien een baaiecompetitieve sport is. Iedereen is er ontzettend vriendelijk maar je hebt er een grote voorraad aan hooligan-ouders, je zou zelfs kunnen zeggen dat zij de competitie zwaarder nemen dan hun deelnemende kinderen! Ik heb zelfs al twee ouders van concurrerende (privescholen) met elkaar op de vuist zien gaan, wat in enorm contrast staat met het anders strikt algemene elitaire gedrag. Ik denk dat ik ook ga beginnen roeien in Belgie, het is een fijne workout voor je lichaam en brein want je moet het tactisch spelen door de lengte van de baan. Als je te snel voluit gaat ben je opgebrand tegen het einde en val je laatste of uit je boot (raad maar wat mij is overkomen). Met het eindigen van de provinciale kampioenschappen denk ik trouwens dat ik er hier in Zuid-Afrika mee ga stoppen en me focussen op mijn levenslange passie: zwemmen! Ik hoop (maar ben niet zeker) dat ik jullie in mijn volgende blogbericht kan vertellen over de zwemcompetities en nog belangrijker: LIFESAVING wat hier gigantisch is. De clubs doen hier vaak uitwisseling met elkaar dus het is een goede manier om ongelooflijke dingen te beleven en het land en beetje te zien, zeedropping vanuit een helikopter is me verzekerd, go windkracht 10!!
De volgende gebeurtenis zal waarschijnlijk mijn minst goede herinnering aan Zuid-Afrika zijn, ondanks dat het een waardevolle les is in hoe hard het hier aan toe kan gaan. Enkelen onder jullie zullen wel al een berichtje gezien hebben op facebook over mijn overval. Hier volgt het verhaal. Sommige delen laat ik weg omdat ze nogal grafisch en (nu nog steeds) heel angstaanjagend zijn. Dat het gebeurde was volgens mijn contactpersoon en vrienden geen toeval, zij denken dat het redelijk goed was voorbereid vanwege wat ze wisten. Normaal ging ik die dag gaan trainen in het zwembad maar helaas was die afgelast. Mijn coach bood me een lift aan en die accepteerde ik omdat ik nog wat inkopen moest doen in Southgate (winkelcentrum). Eens daar klaar nam ik een taxi naar huis (wat omgerekend naar euro nog geen 65 cent kost), jammer genoeg was het de verkeerde taxi en moest ik uitstappen. Eens op straat was ik in een veilige buurt, heel dicht bij mijn school op de route die ik twee a drie keer doe per week wanneer ik terug kom van de roeitraining. Overval liepen mensen alleen rond en je zou denken dat je veilig bent maar neen. De luttele seconden dat ik alleen ben wordt ik omsingeld door zes man. Een mes wordt me tegen de keel gedrukt, ik voel zachte tikjes tegen mijn broekzakken waar normaal mijn gsm en blackberry zouden zitten. Gelukkig steek ik die altijd weg in het geheime zakje van de rugzak die jullie me hebben gegeven op mijn afscheidsfeest, het is goed mogelijk dat die rugzak mijn leven heeft gered want anders hadden ze me gewoon neergestoken en ze van mijn lichaam gepikt. Dat is gelukkig niet gebeurd. Nog voor ze om mijn spullen vragen beginnen ze te dreigen: "we are going to cut you like a pig", "hang you from a tree to bleed you stupid European whiteboy", iets wat ik niet begreep met het woord 'petrol' en het schudden van een pakje lucifers en nog veel meer dat ik niet wil delen. Daarna zeggen ze dat ik mijn spullen moet afgeven maar als bij wonder zijn ze afgeleid en grijp ik mijn kans. Ik spurt langs hen, ze grijpen me vast en heb een koud gevoel op mijn rug, mijn hemd scheurt (wat jammer is want het was echt wel mijn favoriete hemd) en ik ren met doodsangst naar de wachtpost van de gated community voor de bushalte naar mijn woonst. Even achtervolgen ze me maar al snel geven ze het op en hoor ik nog meer gedreig:"we know who you are", "We'll find you",... Zodra ik in veiligheid ben begin ik met het zoeken om hulp en die krijg ik snel dankzij mijn gastgezin en AFS contactpersoon mama Tshidi. Om 18u20, drie uur na de feiten krijg ik een telefoontje van iemand van AFS SA. Ze vragen me hoe ze me kunnen helpen, of ik terug wil keren naar mijn land (wat ik heb afgewezen, 6 onnozelaars gaan niet mijn hele jaar verpesten) en of ik counseling wil wat ik ga doen. Ik kan jullie met zekerheid zeggen dat het het meest angstaanjagende moment was uit mijn leven want Totsi's (beroepscriminelen) doden, martelen en verkrachten (ook als je een man bent) je voor minder.
Zo, dat was ongeveer algemeen wat er is gebeurd. Ik heb momenteel nog angst want eentje deed ERG veel moeite om zijn gezicht van me te verbergen en ik vermoed dat hij en ik op dezelfde school zitten want in mijn vlucht zag ik een jersey uit zijn zak hangen van dezelfde kleur als ons schooluniform EN ze wisten dat ik geen blanke Zuid-Afrikaan was. Gisteren ben ik er trouwens achter gekomen hoe nipt het wel was, blijkt dat het koude gevoel op mijn rug niet alleen een 'dikke schrik' was maar ook het lemmet van een mes dat zich mooi een weg heeft gebaand door mijn hemd, rakelings langs mijn rug. Momenteel neem ik het even rustig aan, ik ga mezelf wat tijd geven om te bekomen van dit alles en daarna zien we wel verder. Ik wil niet naar huis komen maar als ik binnen een drietal weken me nog steeds overal niet veilig voel ga ik om overplaatsing naar een andere stad vragen, als dat mogelijk is. Al ben ik er zeker van dat het niet nodig zal zijn :) tijd heelt alle wonden!
Ik ga jullie bij deze laten, mijn bericht is al lang genoeg!
Uw avonturier van dienst,
Anton
Als eerste ga ik met jullie mijn ervaringen delen over het meest prominente obscure dat ik kon vinden, magie. Blijkbaar is iedereen er wel onder de invloed van een Sangoma (heksendokter) of een Niang (heler). Deze twee soorten tovenaars hebben ook een groeiende invloed in de sociaal-politieke klimaat van Zuid-Afrika. Met het wegvallen van de Apartheid beginnen de stammennaties hun eigen politiek steeds meer door te voeren waardoor de onderlinge rivaliteit stijgt. Veel van de traditionele stamhoofden worden nu niet meer erkend omdat zij en hun voorgangers onder een hoedje speelden met de National Party, de groote stuwmotor achter Apartheid en de dood van tienduizenden mijnwerkers die naar de stad trokken omdat hun stamhoofden hen rijkdom en macht beloofden indien ze de stam gingen vertegenwoordigen in de mijnen. Hoe dan ook, met het wegvallen van de traditionele potentaten keren de mensen nu naar de 'stabielere' machtsvormen, die van de traditionele magie. Maar binnen de stammennaties hebben (vooral) de Sangoma's elk een eigen obscure agenda. Velen consolideren hun macht door het uitvoeren van duivelse rituelen met rituele offeringen en andere huiveringwekkende taferelen. Voorbeeld: een Sangoma met niet zoveel achterban maar wel heel veel 'magie' heeft een huis in de buurt behekst met 123 jaar ongeluk. Hoe het ritueel verliep weet ik niet maar wat er van overbleef is en afgehakte ramskop (die daar nog steeds ligt te rotten omdat zelfs de kuisdiensten het niet durven aan te raken) waarvan de ogen zijn verwijderd en vervangen door bloemen. Smakelijk niet? De meest obscure magie die Zuid-Afrika kent is die van het Satanisme, wat je krijgt als je religieus fanatisme mengt met een traditionele geschiedenis van offeren en het occulte! Deze soort magie heeft onlangs voor vel opschudding gezorgd. Twee meisjes werden ontvoerd en werden gedwongen deel te nemen in een offerritueel. Ze werden overgoten in benzine en levend ritueel verbrand, op een 200tal meter van mijn school. Eentje vecht nog voor haar leven en het andere meisje heeft het helaas niet gehaald... Hoe dan ook, zo'n dingen gebeuren hier wekelijks en je kan er maar best niet te zwaar aan tillen. Magie hier heeft ook minder donkere vormen en die houden zichzelf in leven omdat er van zowat 1 op de 3 gezegd wordt dat ze een magische kwaliteit hebben of iets magisch hebben meegemaakt. Ook van mij doen er dergelijke verhalen de ronde, blijkbaar zou ik kunnen ademen onder water en gelooft een harde maar gelukkig kleine kern dat ik een vis als stamvader zou hebben. Zoals al gemerkt roddelen ze hier graag. Elke dag kom je wel nieuwe dingen over jezelf te weten, echt wonderbaarlijk! Blijkbaar zou ik in het leger zitten en ben ik veel ouder dan ik laat weten en heb ik ooit een telefoonboek uitgelezen! (???) Ik vraag me af van waar de het halen... Maar het maakt je dagen wel heel interessant, wie weet kan ik morgen wel vliegen!!
Zoals jullie weten was ik afgelopen weekend op de provinciale kampioenschappen in Pretoria en ik moet zeggen dat het wel een heel interessante gebeurtenis was al hebben we niet veel gewonnen. Cultureel gezien heb ik er vooral wat uit geleerd maar de conclusie ga ik jullie nog even schuldig blijven, wat je ziet is immers niet altijd wat het is! Wat ik wel met je kan delen is dat het potentieel heel ontnuchterend is en dat roeien een baaiecompetitieve sport is. Iedereen is er ontzettend vriendelijk maar je hebt er een grote voorraad aan hooligan-ouders, je zou zelfs kunnen zeggen dat zij de competitie zwaarder nemen dan hun deelnemende kinderen! Ik heb zelfs al twee ouders van concurrerende (privescholen) met elkaar op de vuist zien gaan, wat in enorm contrast staat met het anders strikt algemene elitaire gedrag. Ik denk dat ik ook ga beginnen roeien in Belgie, het is een fijne workout voor je lichaam en brein want je moet het tactisch spelen door de lengte van de baan. Als je te snel voluit gaat ben je opgebrand tegen het einde en val je laatste of uit je boot (raad maar wat mij is overkomen). Met het eindigen van de provinciale kampioenschappen denk ik trouwens dat ik er hier in Zuid-Afrika mee ga stoppen en me focussen op mijn levenslange passie: zwemmen! Ik hoop (maar ben niet zeker) dat ik jullie in mijn volgende blogbericht kan vertellen over de zwemcompetities en nog belangrijker: LIFESAVING wat hier gigantisch is. De clubs doen hier vaak uitwisseling met elkaar dus het is een goede manier om ongelooflijke dingen te beleven en het land en beetje te zien, zeedropping vanuit een helikopter is me verzekerd, go windkracht 10!!
De volgende gebeurtenis zal waarschijnlijk mijn minst goede herinnering aan Zuid-Afrika zijn, ondanks dat het een waardevolle les is in hoe hard het hier aan toe kan gaan. Enkelen onder jullie zullen wel al een berichtje gezien hebben op facebook over mijn overval. Hier volgt het verhaal. Sommige delen laat ik weg omdat ze nogal grafisch en (nu nog steeds) heel angstaanjagend zijn. Dat het gebeurde was volgens mijn contactpersoon en vrienden geen toeval, zij denken dat het redelijk goed was voorbereid vanwege wat ze wisten. Normaal ging ik die dag gaan trainen in het zwembad maar helaas was die afgelast. Mijn coach bood me een lift aan en die accepteerde ik omdat ik nog wat inkopen moest doen in Southgate (winkelcentrum). Eens daar klaar nam ik een taxi naar huis (wat omgerekend naar euro nog geen 65 cent kost), jammer genoeg was het de verkeerde taxi en moest ik uitstappen. Eens op straat was ik in een veilige buurt, heel dicht bij mijn school op de route die ik twee a drie keer doe per week wanneer ik terug kom van de roeitraining. Overval liepen mensen alleen rond en je zou denken dat je veilig bent maar neen. De luttele seconden dat ik alleen ben wordt ik omsingeld door zes man. Een mes wordt me tegen de keel gedrukt, ik voel zachte tikjes tegen mijn broekzakken waar normaal mijn gsm en blackberry zouden zitten. Gelukkig steek ik die altijd weg in het geheime zakje van de rugzak die jullie me hebben gegeven op mijn afscheidsfeest, het is goed mogelijk dat die rugzak mijn leven heeft gered want anders hadden ze me gewoon neergestoken en ze van mijn lichaam gepikt. Dat is gelukkig niet gebeurd. Nog voor ze om mijn spullen vragen beginnen ze te dreigen: "we are going to cut you like a pig", "hang you from a tree to bleed you stupid European whiteboy", iets wat ik niet begreep met het woord 'petrol' en het schudden van een pakje lucifers en nog veel meer dat ik niet wil delen. Daarna zeggen ze dat ik mijn spullen moet afgeven maar als bij wonder zijn ze afgeleid en grijp ik mijn kans. Ik spurt langs hen, ze grijpen me vast en heb een koud gevoel op mijn rug, mijn hemd scheurt (wat jammer is want het was echt wel mijn favoriete hemd) en ik ren met doodsangst naar de wachtpost van de gated community voor de bushalte naar mijn woonst. Even achtervolgen ze me maar al snel geven ze het op en hoor ik nog meer gedreig:"we know who you are", "We'll find you",... Zodra ik in veiligheid ben begin ik met het zoeken om hulp en die krijg ik snel dankzij mijn gastgezin en AFS contactpersoon mama Tshidi. Om 18u20, drie uur na de feiten krijg ik een telefoontje van iemand van AFS SA. Ze vragen me hoe ze me kunnen helpen, of ik terug wil keren naar mijn land (wat ik heb afgewezen, 6 onnozelaars gaan niet mijn hele jaar verpesten) en of ik counseling wil wat ik ga doen. Ik kan jullie met zekerheid zeggen dat het het meest angstaanjagende moment was uit mijn leven want Totsi's (beroepscriminelen) doden, martelen en verkrachten (ook als je een man bent) je voor minder.
Zo, dat was ongeveer algemeen wat er is gebeurd. Ik heb momenteel nog angst want eentje deed ERG veel moeite om zijn gezicht van me te verbergen en ik vermoed dat hij en ik op dezelfde school zitten want in mijn vlucht zag ik een jersey uit zijn zak hangen van dezelfde kleur als ons schooluniform EN ze wisten dat ik geen blanke Zuid-Afrikaan was. Gisteren ben ik er trouwens achter gekomen hoe nipt het wel was, blijkt dat het koude gevoel op mijn rug niet alleen een 'dikke schrik' was maar ook het lemmet van een mes dat zich mooi een weg heeft gebaand door mijn hemd, rakelings langs mijn rug. Momenteel neem ik het even rustig aan, ik ga mezelf wat tijd geven om te bekomen van dit alles en daarna zien we wel verder. Ik wil niet naar huis komen maar als ik binnen een drietal weken me nog steeds overal niet veilig voel ga ik om overplaatsing naar een andere stad vragen, als dat mogelijk is. Al ben ik er zeker van dat het niet nodig zal zijn :) tijd heelt alle wonden!
Ik ga jullie bij deze laten, mijn bericht is al lang genoeg!
Uw avonturier van dienst,
Anton
vrijdag 30 september 2011
MiniVranckx
hallo allemaal,
hier het vervolg op mijn eerste blogbericht. Dus, na een volle nacht vliegen kwamen we aan in Johannesburg waar we na wat afrikaans wachten eindelijk werden opgepikt en naar het hotel gebracht. Daar moesten we een dagje blijven wachten op de andere AFSers, zogoed als alleen maar Duitsers. Dan, rond de namiddag van de tweede dag kregen we onze briefing waaronder een speech die ik "sex will destroy your life" noem want dat was het enige waarover ze het hadden... oja! En dat we dankbaar moesten zijn aan god en aan ons gastgezin. Mijn eerste indruk van afs Afrika was dys niet bijster goed. Gelukkig veranderde dat helemaal toen mijn contactpersoon me kwam ophalen:"mama Tsidi'. Ja, alle oudere vrouwen moet ik hier aanspreken met mama of granny in de familie.
Eens aangekomen in Kibler Park maakte ik kennis met de Mothapos, de familie die ik nu de mijne mag noemen. Kibler park zelf is een rijkere buurt en elk huis is er een fort op zich maar het is waarschijnlijk de veiligste plek in heel Joburg. De rest van mijn familie woont voornamelijk in de townships wat WEL een grotere cultuurshock is. Daarmee heb ik ook de twee grootste obstakels gevonden voorlopig: De extreme armoede waar ik door wordt rondgetoerd als een soort MiniVranckx en de hoge graad aan alcoholischi. Ik pas natuurlijk wel op mijn tellen en heb al wat gezien. Alles is heel subtiel maar je ziet wel aan de houding of tattoes van bepaalde figuren waar je beter van wegblijft.
Ik heb ook een Zulunaam gekregen; "Thepo" wat vertrouwen en hoop betekent. Misschien te wijten aan dat ik in regio's kom waar blanken zeldzamer zijn dan een eclips. Over het algemeen is iedereen extreem vriendelijk, ik wordt aan iedereen voorgesteld en heb zelfs een halsketting gekregen als welkomstgeschenk.
De school is VET. Het is van nieveau niets vergeleken met het thuisfront, maar op sportnieveau is het de beste van de beste. Zou pocht Mondeor High er wel mee dat ze als enige school in Zuid-Afrika 3 Olympische roeiatleten heeft getraind. Ikzelf ben ook sport gaan beoefenen, u raadde het al: roeien! Het is een prachtsport, al bewijst het wel dat je er taaie handen voor moet hebben. ;)
Hoe dan ook, ik ga jullie laten.
Anton/Thepo
hier het vervolg op mijn eerste blogbericht. Dus, na een volle nacht vliegen kwamen we aan in Johannesburg waar we na wat afrikaans wachten eindelijk werden opgepikt en naar het hotel gebracht. Daar moesten we een dagje blijven wachten op de andere AFSers, zogoed als alleen maar Duitsers. Dan, rond de namiddag van de tweede dag kregen we onze briefing waaronder een speech die ik "sex will destroy your life" noem want dat was het enige waarover ze het hadden... oja! En dat we dankbaar moesten zijn aan god en aan ons gastgezin. Mijn eerste indruk van afs Afrika was dys niet bijster goed. Gelukkig veranderde dat helemaal toen mijn contactpersoon me kwam ophalen:"mama Tsidi'. Ja, alle oudere vrouwen moet ik hier aanspreken met mama of granny in de familie.
Eens aangekomen in Kibler Park maakte ik kennis met de Mothapos, de familie die ik nu de mijne mag noemen. Kibler park zelf is een rijkere buurt en elk huis is er een fort op zich maar het is waarschijnlijk de veiligste plek in heel Joburg. De rest van mijn familie woont voornamelijk in de townships wat WEL een grotere cultuurshock is. Daarmee heb ik ook de twee grootste obstakels gevonden voorlopig: De extreme armoede waar ik door wordt rondgetoerd als een soort MiniVranckx en de hoge graad aan alcoholischi. Ik pas natuurlijk wel op mijn tellen en heb al wat gezien. Alles is heel subtiel maar je ziet wel aan de houding of tattoes van bepaalde figuren waar je beter van wegblijft.
Ik heb ook een Zulunaam gekregen; "Thepo" wat vertrouwen en hoop betekent. Misschien te wijten aan dat ik in regio's kom waar blanken zeldzamer zijn dan een eclips. Over het algemeen is iedereen extreem vriendelijk, ik wordt aan iedereen voorgesteld en heb zelfs een halsketting gekregen als welkomstgeschenk.
De school is VET. Het is van nieveau niets vergeleken met het thuisfront, maar op sportnieveau is het de beste van de beste. Zou pocht Mondeor High er wel mee dat ze als enige school in Zuid-Afrika 3 Olympische roeiatleten heeft getraind. Ikzelf ben ook sport gaan beoefenen, u raadde het al: roeien! Het is een prachtsport, al bewijst het wel dat je er taaie handen voor moet hebben. ;)
Hoe dan ook, ik ga jullie laten.
Anton/Thepo
Abonneren op:
Posts (Atom)